Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

BARBIE, η πιο διαχρονική κούκλα!



Η κούκλα Μπάρμπι πρωτοκυκλοφόρησε από την αμερικανική εταιρεία 
παιχνιδιών Mattel το 1959, στην τιμή των 3 δολαρίων,
και με πωλήσεις έως σήμερα πάνω από 1 δισεκατομμύριο τεμάχια.

Η ιστορία της Μπάρμπι ξεκίνησε όταν η δημιουργός της
 -η αμερικανίδα επιχειρηματίας Ρουθ Χάντλερ (1916-2002)- 
παρατήρησε ότι η μικρή της κόρη Μπάρμπαρα έπαιζε με κούκλες δίνοντάς τους ρόλους γυναικών, σε μία εποχή που οι κούκλες υπήρχαν μόνο με μορφές μωρών.

Η πιο διάσημη, πλέον, κούκλα έγινε αμέσως αποδεκτή από το νεανικό κοινό, 
πουλώντας τον πρώτο χρόνο περίπου 350.000 κούκλες.

Ολόκληρο το όνομά της είναι Μπάρμπαρα Μίλισεντ Ρόμπερτς.

Η αυθεντική Μπάρμπι φορούσε ριγωτό ολόσωμο μαγιό 
και κυκλοφόρησε σε δύο εκδοχές, μελαχρινή ή ξανθιά.

Οι αναλογίες του σώματός της, οι οποίες απέχουν πολύ από τις πραγματικές αναλογίες μιας φυσιολογικής γυναίκας, έχουν προκαλέσει πολλές φορές αντιδράσεις,
 θεωρώντας τη Μπάρμπι «επικίνδυνο» πρότυπο για τα μικρά κορίτσια.
Το αποτέλεσμα ήταν η εταιρεία Mattel να αλλάξει πολλές φορές 
το παρουσιαστικό της από τότε.

Το 1961 κυκλοφόρησε, επίσης, ο φίλος της Κεν Κάρσον.

Εκτός από το θέμα του 'αφύσικου' παρουσιαστικού της, η μπάρμπι 'κατηγορήθηκε' και από την οργάνωση Greenpeace, καθώς για την κατασκευή της συσκευασίας της χρησιμοποιείται ξυλεία από τα αρχέγονα δάση της Ινδονησίας, απειλώντας τόσο την πολύτιμη χλωρίδα όσο και την πανίδα της περιοχής, με έντονο κίνδυνο για την εξαφάνιση της Τίγρης της Σουμάτρας.

Και αν η αγαπημένη μας κούκλα "γερνούσε" μαζί μας, σήμερα θα ήταν 53 χρονών!
Και, ίσως, να έμοιαζε κάπως έτσι:



*Πηγές:
http://www.blue-planet.gr/index.php?ID=econews&Rec_ID=1650
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=23106&subid=2&pubid=63125139



Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

"Κωστάκηηη, όχι στα βαθιά παιδί μου"!


Τελικά αυτό που λένε πως ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι, μάλλον ισχύει!

Θυμάμαι πάντα να βλέπω οικογένειες στη θάλασσα 
και να θεωρώ τις ελληνίδες μαμάδες κάπως υπερβολικές!!
Κουβαλούσαν και κουβαλούσαν, και σκεφτόμουν
 "Για πόσες μέρες ήρθαν στην παραλία και φέρανε ΤΟΣΑ πράγματα";;;

Σήμερα, λοιπόν, ήταν η πρώτη δική μου αντίστοιχη εμπειρία.

Μέχρι πέρσι "πάω για μπάνιο" σήμαινε, βάζω μαγιό, παίρνω αντηλιακό, 
γυαλιά, πετσέτα και βουυρρρ.... 

Η προετοιμασία ήταν υπόθεση δέκα λεπτών, 
με το πιο δύσκολο κομμάτι αυτό του ποιο μαγιό να διαλέξεις!

Η μετά-Νικολέτας εποχή, όμως, σαν να διαφέρει λιγάκι...

Χρειάστηκα περίπου τρία τέταρτα για να ετοιμαστώ, να φτιάξω την τσάντα 
(μαγιό, πετσέτα, αντηλιακά, στικ αμμωνίας, καπέλα, παμπερς για να την αλλάξω, 
πιπίλες, μπιμπερό με νερό, παιχνιδάκια κτλ κτλ κτλ...)
Μετά να την αλείψω αντηλιακό, να βάλω κι εγώ μαγιό, να φτιάξω τα δικά μου πράγματα, να βάλω τη Νικολέτα στο καρότσι και τις τσάντες στον ώμο και να ξεκινήσω.
Μέχρι να φτάσω εννοείται είχα γίνει μούσκεμα και ήμουν ήδη πτώμα...!

Εκεί άρχισε η αντίστροφη κατάσταση... 
Να βγάζω από την τσάντα ένα-ένα όσα χρειαζόμουν, να αλλάζω μαγιό για να της βάλω στεγνό, να την αλείφω και να την ξανα-αλείφω αντηλιακό, να αλλάζουμε πάμπερς, 
να την ενοχλεί ο ήλιος, αλλά να μη θέλει και καπέλο,
 να ρίχνει τα παιχνίδια στην άμμο κι εγώ να τα ξεπλένω στη θάλασσα... ουφ!

Και όλα αυτά για να πάω σε μια παραλία οργανωμένη, πέντε λεπτά απόσταση από το σπίτι!
Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα έπρεπε ακόμα να πάρω μαζί μου αν πήγαινα σε μη οργανωμένη παραλία (ομπρέλες, καρεκλάκια, νερά, ψάθες κτλ κτλ), 
ή τι θα έπρεπε να κάνω αν είχα ακόμα ένα-δύο παιδάκια και μάλιστα σε διαφορετικές ηλικίες...


Μόνο το τάπερ με τα κεφτεδάκια μου έλειπε τελικά.... 

...αλλά είπαμε: ποτέ μη λες ποτέ!! χεχεχε :):))

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Smurfs (ή αλλιώς Στρουμφάκια!)



Δεν ξέρω αν σας άρεζαν τα στρουμφάκια όταν ήσασταν μικροί.
Εγώ τρελαινόμουν (κι ακόμα δηλαδή!!).

Αν το καλοσκεφτείς βέβαια λίγο, το όλο concept ήταν κάπως περίεργο…
Μια γυναίκα, τόσοι άντρες στο στρουμφοχωριό!
(Κι αλήθεια εκείνο το στρουμφο-μωρό ποιανού ήταν τελικά;;;)

Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει τη θεωρία συνομωσίας που κυκλοφορεί εδώ και χρόνια 
για αυτήν την τόσο πετυχημένη και διαχρονική παιδική σειρά.
Αν δεν την ξέρετε, λοιπόν, πάρτε μια ιδέα:



«Τα στρουμφάκια είναι η διάσημη και αγαπημένη σε όλους σειρά κινουμένων σχεδίων 
με τα αθώα μπλε πλασματάκια. 
 Δημιουργήθηκε από τον Βέλγο καρτουνίστα Πεϊό και πρωτοεμφανίστηκε το 1958 στο περιοδικό Σπιρού.
 Η τηλεοπτική σειρά "στρουμφάκια"(" smurfs") κυκλοφόρησε το 1980.

Κατά καιρούς έχουν αμαυρώσει αυτή τη σειρά θεωρίες οι οποίες συσχετίζουν την παιδική αθωότητα, που αυτή προβάλλει, με μεθόδους προώθησης της κομμουνιστικής ιδέας από την Πρώην Σοβιετική Ένωση.
Μάλιστα οι υποστηρικτές τέτοιων θεωριών έχουν παραφράσει τον τίτλο της σειράς smurfs ως εξής:
          -S.M.U.R.F. = Socialist Men Under a Red Father
         - S.M.U.R.F.S =Soviet Men Under Red Father Stalin 
  
Η βασική ιδέα που αποτελεί βάση αυτής της σκέψης είναι η απουσία του χρήματος από την κοινότητα των μπλε πλασμάτων. Ο κάθε πολίτης αυτής της ουτοπικής κοινωνίας αποτελεί παραγωγική μονάδα χωρίς να προσμένει οικονομικό αντίκρισμα. 
Η εργασία αποσκοπεί στην πρόοδο της κοινωνίας και όχι στην ατομική ευημερία, άρα προωθεί το συλλογικό συμφέρον.

Την οργάνωση της κοινωνίας αυτής αναλαμβάνει ένα μόνο άτομο, ο "μπαρμπα-στρουμφ" ο οποίος συγκεντρώνει την εξουσία του χωριού και διατηρεί την ισότητα των μελών του.
Πέρα από αυτό, το ένδυμά του είναι πάντα κόκκινο, χρώμα αντιπροσωπευτικό του κινήματος του κομμουνισμού.
Κατά συνέπεια ο "κόκκινος πατέρας" μπορεί να παραλληλιστεί με τον Μαρξ λόγω της σοφίας του και της χαρακτηριστικής γενειάδας που φέρει καθώς και με τον Στάλιν, εξαιτίας της απολυταρχικής συγκέντρωσης των εξουσιών του χωριού στο πρόσωπο του.

Αναφορικά με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, οι μισοί είναι αντιπροσωπευτικοί μιας παραγωγικής ιδιότητας, δείχνοντας έτσι ότι η εργασία είναι ισάξια μοιρασμένη σε αυτό το ουτοπικό χωριό. 
 Αυτοί οι χαρακτήρες αποτελούν τα πρότυπα της σειράς.
 Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, οι οποίοι είναι αυτοί που συνήθως βάζουν το χωριό σε μπελάδες καθρεφτίζουν τις αμαρτίες-γέννημα των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών.
 Η Στρουμφίτα είναι το μόνο ενήλικο θηλυκό του χωριού. 
Αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό για αυτή είναι ότι δημιουργός της είναι ο Δρακουμέλ, που είχε σκοπό μέσω αυτής να οδηγηθεί στο στρουμφοχωριό. 
Τελικά ο μπαρμπα-στρουμφ έλυσε τα μάγια του Δρακουμέλ και μετέτρεψε την Στρουμφίτα από μελαχρινή σε ξανθιά, αλλάζοντας παράλληλα συμβολικά τις προθέσεις της.

  Δρακουμέλ είναι ο "κακός" της υπόθεσης. Με βάση ένα επεισόδιο που θέλησε να μετατρέψει έξη στρουμφάκια σε νομίσματα μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ο χαρακτήρας αυτός συμβολίζει τον καπιταλισμό, που σκοπός του είναι το υπερκέρδος». *



Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να ισχύει η εν λόγω θεωρία, 
αλλά προσωπικά προτιμώ να διατηρήσω στη μνήμη μου τη γλυκιά αίσθηση 
που μου άφηνε η σειρά παρακολουθώντας την.

Η παιδική αθωότητα, άλλωστε, δεν «ασχολείται» με θεωρίες, 
απλά απολαμβάνει το θέαμα …


*Πηγή: www.pyles.tv

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Mothers Together Abroad!



Σήμερα το πρωί έλαβα το πρώτο προσωπικό μου μήνυμα, από μια άλλη «μαμά στα ξένα», και δεν σας κρύβω ότι χάρηκα πολύ!!!

Το μήνυμα της Κατερίνας με έκανε να σκεφτώ πόσες διαφορετικές «κατηγορίες» υπάρχουν
από μαμάδες που ζούνε στο εξωτερικό!

Εκείνες που γεννήθηκαν έξω, εκείνες που έφυγαν για να σπουδάσουν και κάτι τις κράτησε εκεί, εκείνες που άλλαξαν χώρα για έναν σύντροφο (καλή ώρα!), 
εκείνες που μετοίκησαν για χάρη της δουλειάς.

Από όλες αυτές τις κατηγορίες υπάρχουν άπειρες υποκατηγορίες όπως:
Εκείνες που είναι παντρεμένες με Έλληνα, κι εκείνες που είναι παντρεμένες με ξένο.
Εκείνες που έχουν κοντά τους δικούς τους ανθρώπους, κι εκείνες που συχνά νιώθουν μόνες
 (πάλι καλή ώρα).
Εκείνες που δουλεύουν, κι εκείνες που είναι στο σπίτι με τα παιδιά.
Εκείνες που νιώθουν ήδη άνετα στη χώρα που βρίσκονται, 
κι εκείνες που είναι φρέσκες, το παλεύουν κι έχουν να «κατακτήσουν» ακόμα πολλά.

Η κάθε μία και μια διαφορετική ιστορία.
Όλες μας όμως είμαστε ΜΑΜΑΔΕΣ, 
κι αυτό… είναι ο πιο δυνατός συνδετικός κρίκος. 



Μπορείτε να επικοινωνείτε μαζί μου είτε μέσω του facebook
είτε μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης miamamastaxena@gmail.com



Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

"Χούφτωσ'την, χούφτωσ'την"

 

Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο διαφορετικές εικόνες & ακούσματα θα έχει η Νικολέτα από εμένα.
Οι δικές μου παιδικές εμπειρίες είναι αποκλειστικά «ελληνικές», ενώ εκείνη θα έχει περισσότερες «ολλανδικές».

Δε λέω, μου αρέσει η χώρα που μένω, αλλά θέλω το παιδάκι μου, όχι μόνο να νιώθει ελληνίδα, αλλά και να έχει τις ανάλογες «μνήμες».

Θέλω να μάθει ελληνικά τραγουδάκια, ελληνικά παιδικά παιχνίδια... Να έχει όλες τις εικόνες και τα ακούσματα, που θα της δώσουν την ελληνική ταυτότητα.

Ένα μεγάλο κομμάτι της «ελληνικής κουλτούρας» είναι και ο κινηματογράφος, και ιδιαίτερα ο παλιός.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι η κόρη μου δεν θα δει το «Η Αλίκη στο ναυτικό» ή το «Τζένη-Τζένη». Ότι δεν θα ξέρει ποια είναι η Βλαχοπούλου ή ο Σταύρος Ξαρχάκος!

Ότι δεν θα γελάσει με τις ατάκες όπως «Γυρίσατεεεεε;;;» από το «Δεσποινίς διευθυντής»,
ή το θρυλικό «Χούφτωσ’ την, χούφτωσ’ την» του Παπαγιανόπουλου προς τον Κωνσταντάρα.

Για αυτό θα προσπαθήσω η Νικολέτα να δει τις πιο ωραίες από αυτές και να τις αγαπήσει όσο κι εγώ!

Παρακάτω ανέβασα 2 βιντεάκια. Από αυτά που σου φτιάχνουν πάντα τη διάθεση!!!



Αξέχαστος & υπέροχος παλιός ελληνικός κινηματογράφος!!!

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

To ''PET'' or not to ''PET''?



     Η αλήθεια είναι ότι τα ζώα μου αρέσουν πολύ. Όλα, εκτός από τις γάτες.
     Για αυτό μάλλον ευθύνεται μια τραυματική εμπειρία που είχα όταν ήμουν μικρή, όταν σε κάποιο εστιατόριο της Χαλκιδικής, μέσα στην αθωότητά μου, επιχείρησα να ταΐσω ένα γατάκι.
     Η μαμά-γάτα όμως φαίνεται πως δεν εκτίμησε καθόλου τις αγνές μου προθέσεις και με έκανε «καλοκαιρινή» από τις γρατζουνιές.
     Στη συνέχεια άκουσα κι έναν εξάψαλμο από τη μαμά μου ότι «χώνομαι εκεί που δε με σπέρνουν» κι έτσι έληξε άδοξα η σχέση ‘Γεωργία-Γάτες’.
     Χθες το βράδυ λοιπόν ο άντρας μου, μου ανέφερε πως διάβασε ένα άρθρο για τη θετική επίδραση που έχουν τα ζώα στα παιδιά (Με ψήνει καιρό, αλλά αντιστέκομαι σθεναρά!!!).
     Παρόλο που δεν είμαι και πολύ φαν της ιδέας να έχω στο σπίτι ένα ζωάκι (έχω ένα θέμα με την καθαριότητα και τις τρίχες, δυστυχώς!), συμφωνώ ότι για ένα παιδί είναι μια πολύ καλή εμπειρία να μεγαλώνει μαζί με ένα ζώο.
     Μαθαίνει να το φροντίζει και να είναι συνεπής, τονώνει την αυτοπεποίθησή του, έχει έναν καλό φίλο (ιδίως στην εφηβεία που νιώθουν ότι κανείς δεν τα καταλαβαίνει).
Και πολλά-πολλά άλλα θετικά.
     Στην Ολλανδία είναι πολύ διαδεδομένο να έχεις κατοικίδιο, και ειδικά γάτες.
(Μεταξύ μας η εμμονή με τις γάτες θεωρώ ότι έχει να κάνει κατά πολύ με τα ποντίκια, τα οποία υπάρχουν άφθονα στη χώρα…)
     Για εμάς όμως που ζούμε στο εξωτερικό- κι εκ των πραγμάτων ταξιδεύουμε αρκετά (γιορτές, διακοπές κτλ) -προκύπτει ένα ακόμα ζήτημα:  Αν θα αποφασίσουμε να πάρουμε μαζί μας το ζωάκι, αν θα το αφήσουμε σε κάποιο ξενοδοχείο ζώων ή σε κάποιον φίλο.

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε κάποια άρθρα που επέλεξα σχετικά με το θέμα:
(Τι επιτρέπεται από τις αεροπορικές εταιρείες κατά τη μεταφορά ζώων, τι να προσέξουμε στους χώρους φιλοξενίας ζώων, κ.α)

(http://www.transitionsabroad.com/publications/magazine/0311/moving_pets_overseas.shtml)

(http://mypet.pblogs.gr/2009/03/426875.html)

(http://www.pet-doctor.gr/youandyour-pet/getting-a-new-pet/which-pets-are-best-for-children.html)

(http://www.infotimes.gr/paper/435/473)

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Baby's On Board!


     
   Ένα από τα πιο σημαντικά θέματα σχετικά με την ασφάλεια των παιδιών είναι φυσικά οι μετακινήσεις με το αυτοκίνητο.
Προσωπικά είμαι αρκετά ψυχωτική με ότι αφορά στην ασφάλεια της Νικόλ και για αυτό από την πρώτη- πρώτη στιγμή που βγήκε από την κλινική, κάθισε στο ειδικό καρεκλάκι... κι ας επέπλεε ολίγον τι εκεί μέσα!

    Τελευταία σερφάρω στο ίντερνετ για να βρω καρεκλάκι Νο2 (μια που μεγαλώσαμε αρκετά!). Διάβασα λοιπόν ότι τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν σε αποστάσεις μικρότερες των 3 χιλιομέτρων!!! Είναι εκείνη η σκέψη του τύπου "έλα μωρέ, δυο λεπτά απόσταση είναι, θα το κρατήσω αγκαλιά". Μια σκέψη που όλοι κάνουμε. 'Όμως πρέπει τελικά αμέσως να την προσπερνάμε.

     Συνεχίζοντας το ψάξιμο, και από βιντεάκι σε βιντεάκι, από άρθρο σε άρθρο και τούμπαλιν, διαπίστωσα ότι κάνω ακόμα ένα σημαντικό λάθος.
Δεν τη δένω αρκετά σφιχτά. Μπορείτε να βρείτε σχετικά βίντεο που δείχνουν πως ακριβώς πρέπει να είναι δεμένα τα μωράκια μας. Πρέπει να τα τοποθετούμε στο ειδικό καρεκλάκι τους ΧΩΡΙΣ μπουφάν και οι ζώνες να είναι τόσο σφιχτά δεμένες ώστε να περνάει ουσιαστικά μόνο ένα δάχτυλο ανάμεσα.

    Σε ένα ακόμα πολύ κατατοπιστικό άρθρο έγραφε ότι στη Σουηδία (αλλά σιγά-σιγά και σε άλλες χώρες) συμβουλεύουν τους γονείς τα παιδιά μέχρι 4 ετών να κάθονται ανάποδα στη φορά κίνησης του αυτοκινήτου.
Το έψαξα λίγο κι αυτό και είδα ένα βίντεο γραφικών με προσομοίωση σύγκρουσης. Εκεί λοιπόν δείχνει πως σε μια μετωπική σύγκρουση (ακόμα και με χαμηλή ταχύτητα) οι μύες του αυχένα ενός παιδιού εώς 4 ετών δεν είναι αρκετά δυνατοί ώστε να "αντιμετωπίσουν" την πρόσκρουση.

Καλές εξορμήσεις με τα ζουζούνια μας!

Και μην ξεχνάτε να φοράτε και οι ίδιοι ΠΑΝΤΑ ζώνη, 
και για την ασφάλειά σας αλλά και για το καλό παράδειγμα!!

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Μια μαμά στα ξένα...


Να 'μαι λοιπόν, 9 μήνες και κάτι μετά τον ερχομό της Νικόλ μου, να φτιάχνω το δικό μου μαμαδο-blog.

Ενα μαμαδο-blog όμως λίγο διαφορετικό, μια που έχει σαν ηρωίδα μια "μαμά στα ξένα"... μια μαμά, δηλαδή, με μεγάλο βαθμό δυσκολίας.
Άλλη γλώσσα, άλλες συνήθειες, άλλη κουλτούρα. Χωρίς καμία βοήθεια τριγύρω.
Όσες από εσάς είστε ξενιτεμένες καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ.

Εδώ, λοιπόν, θα μοιράζομαι μαζί σας ιστορίες από τη ζωή μας στην Ολλανδία, νόστιμες συνταγές, προτάσεις για βιβλία που τόσο αγαπάμε και πολλά πολλά ακόμα μαμαδίστικα ή και μη!  

Καλώς ήρθατε & καλώς σας βρήκα... 💕😘
© mia mama sta xena. Made with love by The Dutch Lady Designs.