Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία (...περίπου)

Πριν μερικές μέρες κατεβήκαμε με τη Νικολετού μου στο κέντρο για ψώνια.
Στο γυρισμό περάσαμε από τον Βασίλη, ένα θεσσαλονικιό με τις λαχταριστές μπουγάτσες του!
Ναι- ναι, μπουγάτσα στο Άμστερνταμ, καλά διαβάσατε, και γεμιστό κουλούρι και άλλα τέτοια ωραία! Η Νικόλ του έχει πολλή αδυναμία γιατί της μιλάει πολύ και την πειράζει, κι εκείνη κάνει ότι ντρέπεται και τον κοιτάει με την άκρη του ματιού της...

Αφού λοιπόν ματσαμπουκώσαμε με το καμάρι μου μια μπουγάτσα κρέμας με άχνη & κανέλα, πήραμε το γυρισμό για το σπίτι.
Εκεί πάνω στο παιχνίδι έφτασε η συζήτηση στον Άγιο Βασίλη.
Σκέφτηκα λοιπόν (παρόλο που είναι μικρή και ίσως δεν καταλάβει ακόμα) να της μιλήσω για τον Άγιο που φέρνει τα δώρα στα παιδάκια τα Χριστούγεννα.
Κι αφού της είπα όλο το στόρυ, και πως εκείνη ήταν πολύ καλό παιδί φέτος (γκουχ, γκουχ...) και ο Άγιος-Βασίλης θα της φέρει σίγουρα ένα όμορφο δώρο, τη ρώτησα τι θα του ζητήσει, κυρίως για να δω αν κατάλαβε:
-"Λοιπόν, Νικόλ, εσύ τι θέλεις να σου φέρει ο Άγιος-Βασίλης;"
Και μέσα στη γλυκιά παιδική της αφέλεια, η κόρη μου με κοίταξε και με απόλυτη φυσικότητα μου απάντησε:
-"Μπουγάτσα"!!.... :) :))


Ναι, μάλλον, δεν τα εξήγησα και πολύ καλά... Ή ίσως το timing να μην ήταν σωστό! Που πας κυρία μαμά και ίδια μέρα με τον Βασίλη της μπουγάτσας αναφέρεσαι στον Βασίλη με τα δώρα;;; χαχαχα το καταμπέρδεψα το παιδί μου!!

Και με αυτή, λοιπόν, τη μικρή Χριστουγεννιάτικη ιστορία της φαμίλιας μου, σας χαιρετώ και ετοιμάζω σιγά-σιγά βαλίτσες για Θεσσαλονίκη...
Σας εύχομαι να περάσετε υπέροχα στις γιορτές!
Να φάτε πολύ, να αγκαλιαστείτε πολύ, να γελάσετε πολύ!
Και με το καλό να φύγει ο παλιός ο χρόνος και να μπει ο νέος!
Με υγεία για όλους & χαρά. Πολλή χαρά!! Σας φιλώ όλες... xxx


Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Puedo escribir los versos mas tristes esta noche...

Είμαι πολύ λυπημένη για να μην γράψω απόψε...

Κι εκεί που λέω στον εαυτό μου ότι όσο πάει συνηθίζω να ζω μακριά από όσους αγαπώ, τότε γίνεται κάτι και φέρνει τα πάνω-κάτω...
Είναι ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο... και ξαφνικά μαθαίνεις ότι κάτι τραγικό συνέβη σε κάποιον που αγαπάς. Κι εσύ είσαι χιλιόμετρα μακριά. Με τα χέρια δεμένα. Και την καρδιά ραγισμένη.
Γιατί δεν είσαι εκεί. Για να χαιδέψεις τα μαλλιά της φίλης σου, να της πεις ότι όλα θα πάνε καλά και να τη σφίξεις στην αγκαλιά σου μήπως και πάρεις λίγο από τον πόνο της...
Για αυτές τις γαμημένες "κακές στιγμές" όσων αγαπώ, και δεν θα μπορώ να είμαι σε αυτές κοντά τους. Για αυτές κλαίω απόψε...

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Αυτή η μικροσκοπική πλατούλα...

Τα τελευταία βράδια η Νικολέτα, την ώρα που τη βάζω για ύπνο, μου ζητάει να μείνω δίπλα της και να τη χαϊδέψω για να κοιμηθεί.
Ποιος ξέρει; Ίσως νιώθει ανασφάλεια, ή απλώς θέλει λίγη ώρα ακόμα με τη μαμά...

Σήμερα το βράδυ, καθώς της χάιδευα την πλάτη, σκεφτόμουν πόσο μικροσκοπική ήταν αυτή η πλατούλα δύο χρόνια πριν. Και τώρα ολόκληρο παιδάκι πια, γέμιζε σχεδόν όλο το κρεβάτι με το κορμάκι της...
Άρχισα να σκέφτομαι αυτό που όλοι λένε, το πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια, και συνειδητοποίησα ότι πολύ σύντομα αυτή η πλατούλα θα ανήκει σε ένα κορίτσι, και μετά σε μια κοπέλα, και μετά σε μια γυναίκα... Και τότε πια δεν θα είναι εκεί για να τη χαϊδεύω...

Ίσως ακούγεται χαζό αλλά από τώρα σκέφτομαι τη στιγμή που θα μπαίνω στο δωμάτιο της και δεν θα είναι πια εκεί. Ξέρω, θα περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να συμβεί αυτό... Απλά να, μου αρέσει να νιώθω ότι είναι εκεί. Στο διπλανό δωμάτιο. Και ότι θα είναι η φωνούλα της το πρώτο πράγμα που θα ακούσω το πρωί...

Σ'αγαπάω Νικόλ μου, είσαι ότι πιο όμορφο έχω φτιάξει στη ζωή μου, μα σου υπόσχομαι πως όσο ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ πολύ κι αν θα θέλω να είμαι συνέχεια κοντά σου στο μέλλον, θα έχω πάντα στο νου μου ότι θα πρέπει να σε αφήσω να πετάξεις ελεύθερη...

http://sunnyspotstudio.com

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Εσείς κλαίτε μαζί με τα παιδιά σας;;

Μια από τις μεγαλύτερες αγάπες στη ζωή μου είναι το διάβασμα.
Και όπως σας έχω ξαναπεί με το που έμεινα έγκυος ένας καινούργιος αναγνωστικός κόσμος άνοιξε μπροστά μου...
Βιβλία σχετικά με τα παιδιά.

Από όοοολα αυτά έχω ξεχωρίσει μερικά τα οποία και ξεφυλλίζω συχνά.
Ένα από αυτά ασχολείται με τις μαθησιακές ικανότητες των παιδιών & έχει ένα κεφάλαιο το οποίο λέγεται "Κάτι άσχημο συμβαίνει". Ομολογώ ότι σε κανένα άλλο βιβλίο δεν συνάντησα κάτι ανάλογο. Εκεί λοιπόν μας μιλάει για το πως μπορούμε να μάθουμε στο παιδί μας να αντιμετωπίζει τους φόβους του.
Όταν το πρωτοδιάβασα σκέφτηκα ότι οι περισσότεροι γονείς κάνουμε ένα λάθος.
Προσπαθούμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας από τα "δύσκολα". Πόσες φορές θυμάμαι τους γονείς μου να μη μας λένε πράγματα όταν ήμασταν μικρές για να μη μας στεναχωρήσουν. Και σχεδόν ποτέ δεν μοιράζονταν μαζί μας τις δυσκολίες και τις στενοχώριες τους. 
(Θυμάμαι μόνο μια φορά τη μαμά μου να κλαίει πολύ κι αυτό όταν πέθανε ο παππούς μου.)
Κι όμως πιστεύω ότι όπως μαθαίνουμε στο παιδί μας να περπατάει, να μιλάει, να χαίρεται, να χορεύει, να γελάει, έτσι πρέπει να του μάθουμε και να κλαίει, να λυπάται, να θρηνεί.
Εγώ προσωπικά θέλω να δείξω στη Νικολέτα (όσο μπορώ) πως να διαχειρίζεται τις λύπες στη ζωή της.

Θα σας γράψω ένα πολύ μικρό απόσπασμα του βιβλίου:

Καθίστε πλάι πλάι με το παιδί, αγκαλιασμένοι.
Συμμεριστείτε ο ένας τις ευχές του άλλου.
Σκεφτείτε πως θα ήταν τα πράγματα αν...
...Αν ο μπαμπάς ξαναγύριζε σπίτι.
...Αν ο παππούς δεν ήταν άρρωστος.
...Αν το χάμστερ δεν είχε πεθάνει.

Θεωρώ ότι δεν είναι κακό να κλαίμε μπροστά στα παιδιά μας (πάντα με μέτρο). Δεν είναι κακό να ξέρουν ότι και η μαμά και μπαμπάς στεναχωριούνται καμιά φορά και είναι λυπημένοι, γιατί είναι άνθρωποι κι όχι μηχανές. Δεν είναι κακό να τους μιλάμε για κάποια από τα προβλήματά μας και να συζητάμε μαζί τους. Προσωπικά δε θέλω η κόρη μου να μεγαλώσει αποστειρωμένη σε μια φούσκα. Θέλω να μάθει ότι στη ζωή μας συμβαίνουν και ευχάριστα αλλά και δυσάρεστα. Και να είναι προετοιμασμένη. Όσο περισσότερο γίνεται...



*Πηγή: "Η μάθηση από τα πρώτα βήματα", Ντόροθυ Άϊνον, εκδόσεις Πατάκη.


Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Που είναι ο χούμος;;

φωτο: www.athinorama.gr

Ένα από τα φαγητά που ανακάλυψα εδώ στην Ολλανδία και πλέον τρελαίνομαι είναι το χούμους.
Μπορείς να το φας συνοδευτικά με αραβικές πίτες, ή σαν ντιπ, ή απλά με το κουτάλι όπως το τρώω εγώ! Μια από τις (πολλές) φορές που έτρωγα χούμους με ψωμί, η Νικόλ με πλησίασε και μου ζήτησε να δοκιμάσει. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα της αρέσει, αλλά παρόλα αυτά της έδωσα γιατί θέλω να δοκιμάζει καινούργιες γεύσεις.
Η Νικόλ λοιπόν, αφού έγλειψε το κουταλάκι, το σκέφτηκε μερικά δευτερόλεπτα και μετά ζήτησε κι άλλο. Να μην τα πολυλογώ εκείνη τη μέρα έφαγε σχεδόν όλο το κουπάκι! Στο τέλος το εξαφάνισα γιατί φοβόμουν μην την πονέσει η κοιλιά της, κι εκείνη ερχόταν συνέχεια από πίσω μου και με ρωτούσε: "Που είναι ο χούμος";;

Έτσι αποφάσισα να μην αγοράζω πλέον από το σούπερ μάρκετ (λόγω συντηρητικών) και να φτιάχνω homemade όσο πιο συχνά μπορώ. Είναι πανεύκολο & είναι ένας πολύ έξυπνος τρόπος να τρώει το παιδί μας ρεβύθια!

ΥΛΙΚΑ
- 250 γρ ρεβύθια
- ζωμό από τα ρεβύθια
- 2-3 κ.σ. ταχίνι
- χυμό λεμόνι (από 1-2 λεμόνια)
- 1 σκελίδα σκόρδο
- 2 κ.σ. ελαιόλαδο
- αλάτι

ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ...
Βάζουμε το προηγούμενο βράδυ τα ρεβύθια σε μπωλ με νερό που να τα σκεπάζει και τα μουλιάζουμε.
Την επόμενη τα ξεπλένουμε και τα βάζουμε να βράσουν σε αλατισμένο νερό.
Αφού βράσουν τα στραγγίζουμε, κρατώντας στην άκρη λίγο από τον ζωμό.
Μόλις κρυώσουν λίγο τα βάζουμε στο μπλέντερ μαζί με τα υπόλοιπα υλικά.
Η ποσότητα του λεμονιού (όπως και το αλάτι) θεωρώ ότι είναι θέμα γεύσης οπότε καλύτερα να βάλετε λίγο στην αρχή και να το προσθέσετε σταδιακά.
Το ίδιο κάνουμε και με το ζωμό, προσθέτουμε λίγο στο μείγμα και το χτυπάμε μέχρι να γίνει μια παχύρρευστη κρέμα. Αν χρειάζεται προσθέτουμε κι άλλο ζωμό, μέχρι να έχει την υφή που προτιμάμε.

Εάν δεν το έχετε δοκιμάσει ποτέ, σαν το προτείνω ανεπιφύλακτα!!! :)

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Πόσο εύκολο είναι να είσαι μαμά τελικά;

Όταν κατεβαίνω στην Ελλάδα -εκτός από τους δικούς μου εννοείται- προτεραιότητα έχουν οι φίλοι.
Πρώτα οι κολλητοί φίλοι και στη συνέχεια οι υπόλοιποι.
Λόγω της Νικολέτας βέβαια τα τελευταία δύο χρόνια η αλήθεια είναι ότι έχω χάσει πολλά επεισόδια από ανθρώπους που αγαπώ και ακόμα νιώθω κοντά μου, κι ας μας χωρίζουν πια τόσα χιλιόμετρα.
Κάνω όμως ότι μπορώ. Κι όσο θα μεγαλώνει το κορίτσι μου, τόσο ο ελεύθερος χρόνος θα αυξάνεται για να "ξαναβρώ" τους φίλους μου στην Ελλάδα...

Το καλοκαίρι δυστυχώς δεν κατάφερα να δω και πολλούς, γιατί όλοι είμασταν από δω κι από κει.
Παρόλα αυτά ήπια μερικούς υπέροχους καφέδες με φίλες.
Ειδικά με μία φίλη που είχαμε καιρό να τα πούμε. Αλλά όποτε βρισκόμαστε αυτός ο ένας καφές το χρόνο είναι πάντα τόσο ουσιαστικός! Μιλάμε για τα πάντα, για ότι σημαντικό έγινε τον τελευταίο καιρό στις ζωές μας. Κι έτσι είναι σαν να βλέπεις πολλά επεισόδια μαζεμένα... Και ξέρεις και πάλι τι γίνεται στη ζωή του άλλου. Και νιώθεις μια ηρεμία, ότι δεν την "έχασες" τη φίλη σου. Ότι μπορεί να έφυγες από την Ελλάδα, αλλά οι ρίζες είναι ακόμα εκεί, οι σταθερές σου- που σε κρατάνε σε ισορροπία...

Σε αυτόν τον καφέ λοιπόν έπεσε στο τραπέζι το θέμα "παιδί", καθότι η φιλενάδα μου σκέφτεται να κάνει το επόμενο βήμα! (Με το καλό!!)

Η ερώτηση ήταν απλή: Είναι δύσκολο να έχεις παιδί; 

Η απάντηση που έδωσα όμως δεν ήταν ένα απλό ΝΑΙ ή ΟΧΙ!!
Είναι λίιιιγο πιο πολύπλοκη η άποψή μου...


Διαβάστε, λοιπόν, κυρίες μου (ειδικά όσες ΘΑ γίνεται μανούλες και δεν είστε ήδη!)

1. Εξαρτάται τι παιδί έχεις.
Όλες λατρεύουμε τα παιδάκια μας, αλλά ξέρουμε καλά αν το παιδί μας είναι αγγελάκι ή διαβολάκι.
Δηλαδή υπάρχουν κάποια πολύ "εύκολα" στο μεγάλωμα παιδιά. Τρώνε εύκολα, κοιμούνται εύκολα, παίζουν στο πάρκο, κάθονται χωρίς αντιρρήσεις με τη γιαγιά κτλ.
Ακούς συχνά μαμάδες να σου λένε χαρακτηριστικά "είναι σαν να μην έχω παιδί στο σπίτι" (ζηλεύωωω....)
Υπάρχουν και κάποια άλλα παιδάκια (γερά να είναι!) που σε δυσκολεύουν περισσότερο.
Δεν τρώνε εύκολα, ξυπνάνε συνέχεια τη νύχτα, γκρινιάζουν, χτυπάνε κτλ.

2. Εξαρτάται αν είσαι καλομαθημένη (/κακομαθημένη δηλαδή!)
Εγώ είμαι! Μεγάλωσα με πολλές ανέσεις, με μια μαμά που προλάβαινε τα πάντα. Δεν κουνούσα το μικρό μου δαχτυλάκι που λένε... Και είχα άπειρο δικό μου χρόνο. Οπότε τώρα μου έρχεται λίγο πιο βαρύ που πρέπει συνεχώς να καθαρίζω/ μαγειρεύω/ αλλάζω πάνες/ τρέχω στο σούπερ μαρκετ/ παίζω για ώρες τουβλάκια στο χαλί. Για να μην πω για τον πρώτο χρόνο που ξυπνάς επί μήνες μέσα στα άγρια χαράματα για να αλλάξεις κακάκια, να ταΐσεις, να παρηγορήσεις.
Αν είσαι μια γυναίκα που από μικρή είχες συνηθίσει αλλιώς, τότε εύγε γιατί θα σου έρθει λίγο ομαλότερα η μητρότητα από άποψη ενέργειας.

3. Εξαρτάται τι μαμά είσαι.
Δεν θέλω να κρίνω καμία και το δηλώνω από την αρχή!
Αλλά υπάρχουν πολλών ειδών μαμάδες. Οι μαμάδες που είναι υπερπροστατευτικές και που θέλουν να ασχοληθούν σε βάθος με τα παιδιά τους, οι μαμάδες που είναι στην κοσμάρα τους και απλά έχουν παιδιά, και πολλά πολλά ακόμα επίπεδα μαμάδων ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα.
Εγώ από τη φύση μου είμαι υπερπροστατευτική με τη Νικολέτα, αλλά εκτός από αυτό θέλω πολύ να ασχολούμαι μαζί της ουσιαστικά. Και να παίξω μαζί της, να της μάθω πράγματα, και να μαγειρέψω κάθε μέρα φρέσκο φαγητό και να είναι πάντα πεντακάθαρη... Και παρόλο που το γουστάρω όλο αυτό, και πάλι είναι δύσκολο. Γιατί πόσες ώρες να παίξεις πλειμομπιλ; Πόσες φορές να χορέψεις το ακαντού; Πόσες φορές να απαντήσεις με υπομονή στις ίδιες ερωτήσεις; Πόσες φορές να διαβάσεις την Κοκκινοσκουφίτσα; Πόσες φορές να φτιάξεις διαφορετικά φαγητά μπας και φάει επιτέλους;; Πόσα πλυντήρια να βάλεις τη βδομάδα;;;
Και που να δουλεύεις κιόλας....

Έτσι, λοιπόν, αγαπητή φίλη μπορείς συνδυαστικά να υπολογίσεις τον προσωπικό βαθμό δυσκολίας του να είσαι μαμά!!
Και μην ξεχνάς το πιο σημαντικό, όσο κι αν δυσκολευτείς.. δεν θα γύριζες ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ 'πίσω'!!!
Με το καλό γλυκιά μου :)


Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Τι λέει μια μαμά & τι πραγματικά εννοεί!


Τι λέει μια μαμά                                                         Τι εννοεί

Ίσως.                                                                          Μάλλον όχι.
Θα δούμε.                                                                   Ποτέ.
Ας παίξουμε το παιχνίδι της ησυχίας.                            Σταμάτα να μιλάααας!
Μου αρέσει ο συνδυασμός των ρούχων σου.                 Σε παρακαλώ ρίξε κάτι άλλο πάνω σου πριν
                                                                                                                                    βγούμε έξω...
Μα που το άκουσες αυτό;                                             Η πληροφορία σου είναι εντελώς λάθος.
Μια μέρα θα με ευχαριστείς.                                        Πιθανότατα μέχρι αύριο θα το έχεις ξεχάσει.
Μπορώ να έχω λίγη ησυχία στο μπάνιο;;;                    Η μαμά χρειάζεται ένα ποτήρι κρασί!
Η μαμά χρειάζεται ένα ποτήρι κρασί.                           Η μαμά χρειάζεται μερικά σφηνάκια τεκίλα!
Μα, νομίζεις ότι είναι καλή ιδέα;                                  Η χειρότερη ιδέα EVER!!!
Χαχαχα... ναι μωρό μου..                                            Δεν έχω την παραμικρή ιδέα του τι είπες!
Ναι, μπράβο γλυκό μου!                                              Εξακολουθώ να μην έχω ιδέα του τι είπες!
Νομίζω ότι πρέπει να το συζητήσουμε                          Σοβαρά μιλάς παιδάκι μου;;;
Επειδή έτσι λέω εγώ                                                   Επειδή έχω ξεμείνει από επιχειρήματα...
 Όταν γίνεις κι εσύ μάνα θα καταλάβεις                      Κι εγώ στην ηλικία σου τα ίδια έκανα
Να ρωτήσεις τον μπαμπά σου                                     Χεχε.. άλλος θα γίνει ο κακός της υπόθεσης!
Σ' αγαπάω                                                                  Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που θα
                                                                                            μπορούσα να αγαπήσω περισσότερο


Και πολλά-πολλά ακόμα... που θα διαιωνίζονται στο χρόνο... και θα μας κάνουν πάντα να σκεφτόμαστε ότι τελικά (όσο κι αν προσπαθούμε για το αντίθετο) πολύ συχνά όταν μιλάμε ακουγόμαστε ακριβώς όπως οι μαμάδες μας... Και από τη μία αυτό με κάνει να τρομάζω, αλλά από την άλλη να χαμογελάω γλυκά :)

















*Πηγή:
www.huffingtonpost.com



























Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

DIY - Washi Tapes!


Δεν ξέρω αν θυμάστε μια ανάρτηση μου -πριν μερικούς μήνες- σχετικά με μια κατασκευή με πολύχρωμα σιλοτέιπ.
Χθες, λοιπόν, ψάχνοντας στο ίντερνετ για διακοσμητικά αυτοκόλλητα ανακάλυψα ότι τα συγκεκριμένα σιλοτέιπ λέγονται "washi tapes", προέρχονται από την Ιαπωνία και είναι πολύ της μόδας!
Αντί για ολόκληρη ταπετσαρία ή έτοιμα αυτοκόλλητα, μπορείς να προμηθευτείς μερικά washi tapes σε διαφορετικά χρώματα, σχέδια & μεγέθη και να φτιάξεις κάτι εντελώς δικό σου στο χώρο σου!!
Ορίστε μερικές ιδέες...

Πως να μεταμορφώσεις την κουζίνα σου!
Πηγή: jenny.gr


Ή το υπνοδωμάτιό σου!
www.designdazzle.com  

Ή το τραπέζι σου!
www.lifesweetlifeblog.com 
Δεν είναι υπέροχα;;;!!!
Και μόλις τα βαρεθείς, απλά τα ξεκολλάς!!
Που μπορείτε να τα βρείτε;;;
Σίγουρα μέσω ίντερνετ, και φυσικά στο etsy.com ...που έτσι κι αλλιώς έχει ότι μπορείς να φανταστείς!!!


Να μερικές ακόμα έξυπνες ιδέες:








Φιλάκια σε όλες!!! xxx :)

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Η παιδική μας βιβλιοθήκη!

Θέλω από καιρό να σας δείξω την παιδική βιβλιοθήκη του Άμστερνταμ! Γιατί απλά.. είναι υπέροχη!
Την ανακάλυψα φέτος, παρόλο που η Νικόλ είναι ακόμα μικρή για να αρχίσουμε να δανειζόμαστε βιβλία. Παρόλα αυτά αποτελεί ένα πολύ όμορφο μέρος για να περάσει κανείς μερικές ώρες με το παιδί του
(& ιδίως τις ατέλειωτες βροχερές μέρες...)

Δείτε μερικές φωτογραφίες που είχα τραβήξει για να σας δείξω:

 




 



Και παρακάτω μια φωτογραφία με τη Νικολέτα μου!
Αλλά όχι μη μπερδεύεστε... δε διαλέγει βιβλία, απλώς "στρώνει" όσα προεξέχουν!! χαχα
Το κοριτσάκι μου είναι νοικοκυρά, πώς να το κάνουμε!!!




Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Παραμύθια & δεύτεροι ρόλοι!

Χθες 'πιάστηκα' αδιάβαστη από την κοράκλα μου!
Γενικώς διαβάζουμε πολλά παραμύθια με τη Νικόλ (συνήθως τα αφήνουμε στην μέση φυσικά...)
Και μέχρι τώρα της διηγούμουν όσα ήθελα από το παραμύθι κι εκείνη απλά άκουγε.
Πλέον όμως άρχισαν οι ερωτήσεις:
-Ατός ποιος είναι; - Ατός που πάει; ...

Και εντάξει, τους βασικούς ήρωες τους θυμάμαι όλους, είτε από τα παιδικά μου χρόνια,
είτε από την επανάληψη που έκανα με τα ανίψια μου.
Αλλά στους δεύτερους ρόλους, το ομολογώ... έχω κάποια κενά!

Διαβάζαμε, λοιπόν, τη Χιονάτη & τους 7 νάνους, κι ενώ μέχρι τώρα εστίαζα στην κακιά μάγισσα, το δηλητηριασμένο μήλο, τον πρίγκιπα που τη φιλάει και ξυπνάει, η Νικολέτα θέλοντας προφανώς να εμβαθύνει περισσότερο στο παραμύθι, δείχνοντάς μου έναν νάνο με ρώτησε: -Ατός ποιος είναι;
Αυτός;! Μα ποιος άλλος, ..ο νάνος! Ο νάνος, μα ποιος νάνος; χεχεχε :)

Είπα, λοιπόν, να ψάξω λιγάκι στο ίντερνετ να θυμηθώ τα ονόματά τους, γιατί ο μόνος που θυμόμουν ήταν ο ''συναχωμένος''!

1. Χαζούλης
2. Ντροπαλός
3. Υπναράς
4. Συναχωμένος
5. Καλόκαρδος
6. Σοφός
7. Γκρινιάρης 

Για να δω πόσες τα ξέρατε; Οι αδιάβαστες να σηκώσουν το χέρι παρακαλώ!! ;)

Και μια που το έριξα στη μελέτη είπα να φρεσκάρω λίγο και τις στρουμφο-γνώσεις μου...
(Το ξέρατε ότι τα στρουμφάκια ήταν 100 συνολικά;;;;)

Να τα ποιο γνωστά από αυτά:
1. Μπαμπαστρούμφ
2. Στρουμφίτα
3. Σπιρτούλης
4. Προκόπης
5. Ξεφτέρης
6. Χαχανούλης
7. Γκρινιάρης
8. Χουζούρης
9. Κοιμήσης 
10. Λιχούδης
11. Σκουντούφλης
12. Μελένιος
13. Ντορεμί
14. Μουσούδης
15. Λουλούκος
16. Μουτζούρης
17. Μπιμπίκος
18. Μπιζέλης 

Καλά, τον Μπιμπίκο & τον Μπιζέλη ούτε που τους ήξερα! 
Φιλάκιααα :)



Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Κι εσένα γιατί είπαμε ότι σε νοιάζει;;;

'Οποτε έρχομαι στην Ελλάδα θυμάμαι πόσο εκνευριστικό είναι να έχουν όλοι άποψη για θέματα που αφορούν το παιδί σου. Κι όταν λέω όλοι, εννοώ ΟΛΟΙ!
Δεν με πειράζει φυσικά μια συμβουλή ή μια σκέψη που προέρχεται από την οικογένειά μου ή από την κολλητή μου, αλλά όταν ο κάθε άσχετος λέει τη γνώμη του, μου ανάβουν τα λαμπάκια!

Σε μια από τις πρωινές μας βόλτες αυτές τις μέρες, μπήκαμε με τη Νικόλ σε ένα αρτοποιείο να αγοράσω κουλουράκια. Μια κυρία που έβγαινε εκείνη την ώρα από το μαγαζί, κοντοστέκεται δίπλα μας, κοιτάει τη Νικόλ και της λέει:
-Μεγάλο κορίτσι και φοράς πιπίλα; (μεγάλο κορίτσι 1,5 χρονών;!; και εν πάση περιπτώσει ΤΙ σε νοιάζει;)
Φυσικά η Νικόλ δεν της έδωσε καμία σημασία και καλά έκανε.
Αλλά η μαμά της Νικόλ αρχίζει και εκνευρίζεται... Παρόλα αυτά κρατιέμαι στο ύψος μου και δε λέω τίποτα. Η κυρία όμως με το μοβ μαλλί γυρίζει προς το μέρος μου και ξαναλέει:
-Μεγάλο παιδί γιατί του φοράτε πιπίλα; (βρε καημός...)
Εγώ με ένα ελαφρώς ξινισμένο ύφος απαντώ:
-Δεν της τη φόρεσα εγώ, τη φόρεσε μόνη της, γιατί είναι ελεύθερος άνθρωπος και κάνει ότι θέλει.
Η κυρία με το μοβ μαλλί βραχυκύκλωσε στιγμιαία με την απάντησή μου, αλλά συνέχισε ακάθεκτη:
- Θα χαλάσουν τα δόντια του, μου λέει.
- Ε, δεν πειράζει έχουμε λεφτά και θα της τα φτιάξουμε!
Τη φαντάζομαι καθώς απομακρυνόταν, να κουνάει το κεφάλι και να σκέφτεται "με τέτοια μάνα τι περιμένεις;" 😋

Σας έχω ξαναπεί πόσο αγενής μπορώ να γίνω όταν νιώθω ότι ο άλλος "χώνεται" χωρίς να έχει το δικαίωμα. Κι αυτό γιατί όταν ήμουν νεο-μανούλα είχα μπει σε μια διαδικασία να απαντώ, να εξηγώ και να δικαιολογούμαι στον κάθε ένα για τις επιλογές μου.
Μέχρι που κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου "μήπως χαλάς τον χρόνο σου"; Μάλλον ναι!
Από τότε δεν ξόδεψα ούτε ένα παραπάνω λεπτό για να εξηγήσω σε κάποιον γιατί διάλεξα να μη δουλεύω, ή γιατί αλέθω ακόμα το φαγητό του μωρού, ή γιατί την κοιμίζω εγώ, ή γιατί φοράει πιπίλα.
Η κάθε μαμά ξέρει τι είναι καλύτερο για το παιδί της και σίγουρα μια συμβουλή δεν είναι ποτέ κακή. Αλλά έχεις σκεφτεί εσύ ξαδέρφη, κουμπάρα, θεία, φίλη της φίλης, γειτόνισσα, κυρία στο σούπερ μάρκετ, ότι εκτός από σένα ένα σωρό άλλοι έχουν και από μια δικιά τους συμβουλή;;
Συγγνώμη αλλά δε θα πάρω!!

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Εγώ & η Νικόλ, στο παιδικό μου δωμάτιο :)

Και ΝΑΙ... φτάσαμε!
Και από τα ατέλειωτα σκουφιά και κασκόλ του χειμώνα, περάσαμε στο ελαφρύ μπουφάν!
Τέλεια- τέλεια- ΤΕΛΕΙΑ!
Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι το παιδάκι μου θα πιστεύει πως μπαίνοντας σε αεροπλάνο μπορείς να αλλάξεις -εκτός από χώρα- και εποχή!

Πάντως δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φαίνεται ότι ο ήλιος στην Ελλάδα είναι αλλιώς...
Πως να το πω βρε παιδί μου, σου καίει το δέρμα, το πρόσωπο, την καρδιά με ένα τρόπο διαφορετικό...
Πιο έντονο και πιο γλυκό συγχρόνως!
Είναι πιο 'αληθινός' ο ήλιος εδώ, ή ίσως απλά έτσι τον νιώθω εγώ...
Όπως και να 'χει είμαστε εδώ και αρχίσαμε ήδη να βλέπουμε αγαπημένα πρόσωπα!
Και αυτό έχω σκοπό να κάνω every single day!
Θέλω να χορτάσω από χαμόγελα, από 'καλωσήρθε'ς, από αγκαλιές, από καφέδες με φίλες, από "πως μεγάλωσε η Νικόλ'' από τους συγγενείς μας.
Θέλω να δω όσους αγαπώ και να γεμίσω μπαταρίες. Το έχω ανάγκη.
Και θέλω και η Νικόλ να δει τη μαμά της όπως είναι στον τόπο της. Που ξέρει τα πάντα, που μιλάει τη γλώσσα, που έχει φίλους, οικογένεια. Εμένα όπως είμαι μόνο όταν βρίσκομαι εδώ. Ολόκληρη!

Σας φιλώ όλες, ειδικά τις ξενιτεμένες... Και σας στέλνω μια γλυκιά θεσσαλονικιώτικη καληνύχτα!

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Πως είπατε παρακαλώ;; (Over the phone...)

Εχθές χρειάστηκε να δώσω τηλεφωνικά τον ταχυδρομικό μας κώδικα, ο οποίος αποτελείται από δύο γράμματα και τέσσερις αριθμούς. Η κοπέλα από την άλλη πλευρά της γραμμής επέμενε να κάνω phone spelling για τα δύο μας γράμματα!
Κι εγώ η ανυποψίαστη αθώα Ελληνίδα δεν ήξερα ποιες λέξεις έπρεπε να πω ακριβώς!
Γιατί αν δεν το ξέρετε υπάρχουν στάνταρτ λέξεις για κάθε γράμμα.

Κι ενώ εγώ έχω συνηθίσει σε συνδιαλέξεις του τύπου:
 - Ναι, γεια σας, ο κωδικός είναι ΑΝ 3245.
- Μ, είπατε; Όπως Μαρία;
- Όχι, Ν, όπως Νίκος.

Εδώ έπρεπε να πω: Β as Bernard & E as Eduard!
Με συγχωρείτε, δεν θα επαναληφθεί!!! :) :))

Έψαξα και βρήκα λοιπόν την τηλεφωνική αλφαβήτα των Ολλανδών, καθώς ανακάλυψα ότι διαφέρει από χώρα σε χώρα! Εδώ μπορείτε να βρείτε τη λίστα ανά χώρα, έτσι ώστε να είστε προετοιμασμένες βρε αδερφέ!!!
Α, ρε τι τραβάμε εδώ στα ξένα.. χιχι!

Φιλιά σε όλες! Με Φ όπως Ferdinand (ή εναλλακτικά όπως Φωφώ!)

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Ένα κορίτσι από την άλλη άκρη της γης


Όταν έγινα 25 χρονών, άρχισα να δουλεύω.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα μόλις απέκτησα δικά μου χρήματα ήταν να γίνω ανάδοχος της ActionAid. Έστειλα λοιπόν την αίτηση και μετά από λίγες μέρες παρέλαβα ένα φάκελο.
Μέσα υπήρχαν όλες οι απαραίτητες πληροφορίες και η φωτογραφία ενός τρίχρονου κοριτσιού από το Μπαγκλαντές.
Μια γλυκιά & ξυπόλυτη φατσούλα, από την άλλη άκρη της γης!
Το όνομα της είναι Zoni και σήμερα είναι πια 12 χρονών! Ήμουν ανάδοχός της για 9 χρόνια.
Έβλεπα από τις φωτογραφίες της πόσο μεγάλωνε, μου έστελνε νέα της & ζωγραφιές της.
Κάθε φορά που λάμβανα γράμμα της χαιρόμουν σαν μικρό παιδί.
Και περισσότερο γιατί χάρη σε ένα ελάχιστο ποσό για μένα, ένα κοριτσάκι πήγαινε σχολείο, έκανε εμβόλια, έπινε καθαρό & πόσιμο νερό.
Όχι ότι είχα κάνει και κάτι φοβερό, εγώ ακόμα στον καναπέ μου στρογγυλοκαθόμουν, άλλοι ήταν εκεί για να φροντίζουν αυτά τα παιδιά. Αλλά τουλάχιστον έβαζα κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι σε αυτήν την προσπάθεια...

Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, έλαβα ένα φάκελο από την ActionAid ότι το πρόγραμμα στην συγκεκριμένη κοινότητα έχει ολοκληρωθεί. Και άρα σταματώ να είμαι ανάδοχος της Zoni.
Μπορεί να μην έχω γνωρίσει ποτέ αυτό το παιδάκι, μπορεί το μόνο που έχω από εκείνη να είναι οι φωτογραφίες της, τις οποίες έχω δίπλα στις δικές μας στο σαλόνι, αλλά όπως και να χει με πείραξε πολύ... Σαν να μου την πήραν χωρίς τη θέληση μου. Απότομα. Ήθελα να την αποχαιρετίσω έστω με ένα γράμμα... Να της πω να έχει μια ωραία ζωή και να με σκέφτεται κάπου-κάπου...

Ναι, πλέον είμαι ανάδοχη ενός άλλου κοριτσιού. Αλλά για να είμαι ειλικρινής ακόμα δεν την αγαπώ. Φαντάζομαι θα έρθει με τον καιρό το ίδιο όμορφο συναίσθημα στην καρδιά... Ελπίζω. Αλλά μου λείπει η Zoni, κι ας μην βρεθήκαμε ποτέ...

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Me, myself and I


Χθες το βράδυ κοιμήθηκα στις 3 παρά τα ξημερώματα...
Όχι δεν είχα αϋπνίες, μια χαρά ήμουν!
Απλά να... ήθελα να κάτσω λίγο με τον εαυτό μου.
Από τότε που έγινα μαμά η αλήθεια είναι ότι μου λείπω.
Μου αρέσει να περνάω χρόνο μόνη, πάντα μου άρεσε.
Να διαβάζω, να χαζεύω στο ίντερνετ, να κάνω χειροτεχνίες, να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι...
Να περάσω λίγη ώρα με τον καλύτερό μου φίλο βρε αδερφέ... με εμένα!
Όταν πήγα στο κρεβάτι ο Δαμιανός μέσα στον ύπνο του με ρώτησε "όλα καλά;"
Ναι, μια χαρά... Πολύ καλύτερα από πριν τρεις ώρες...
Όταν μένω για λίγο μόνη (τρελή πολυτέλεια τον τελευταίο ενάμιση χρόνο), νιώθω σαν να βρίσκω ξανά τον εαυτό μου.
Δεν είμαι πια η μαμά-Γεωργία, η σύζυγος-Γεωργία, η φίλη-Γεωργία...
Είμαι ΜΟΝΟ η Γεωργία :)
Και μου αρέσει...
Κι ας κοιμήθηκα μόνο τέσσερις ώρες.
Κι ας έχω πιει άπειρο καφέ σήμερα για να ανοίξει το μάτι.
Πέρασα ωραία... Πάντα περνάω, άλλωστε, ωραία μαζί μου...

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ!!!

Σήμερα μπαίνει η άνοιξη!
Και μπορεί να μην έχουν αρχίσει ακόμα οι ζεστές μέρες, αλλά που θα πάει... πλησιάζουν!!


Ήρθε η ώρα λοιπόν να κάνουμε την κλήρωση για να βρεθεί ένα κοριτσάκι που θα αποκτήσει τα χειροποίητα κοκκαλάκια μου! Τα φτιάχνω με τόση αγάπη & χαίρομαι όταν τα βλέπω να στολίζουν όμορφα μικρά κεφαλάκια :) :))

Είχαμε συνολικά 88 συμμετοχές  (blog & facebook).
Όπως σε κάθε κλήρωση μου πρώτα βάζω στη λίστα τα ονόματα από τα σχόλια της αντίστοιχης ανάρτησης στο blog και μετά τα σχόλια από το αντίστοιχο post στο facebook).

Με τη βοήθεια του Randomizer.org και τη Νικόλ να παρακολουθεί & να ελέγχει τη σωστή διεξαγωγή της κλήρωσης (χεχε) έχουμε το εξής αποτέλεσμα:

Research Randomizer Results
1 Set of 1 Unique Numbers Per Set
Range: From 1 to 88 -- Unsorted


Και η τυχερή είναι το νούμερο :  46

Μισώ λεπτό να δω τη λίστα μου...

Και η τυχερή είναι : kona tsagaraki

Μπράβο σου!! Εύχομαι να είσαι πάντα τυχερή! Σύντομα θα παραλάβεις το δωράκι σου & εύχομαι να αρέσει τόσο σε σένα όσο και στη μικρή σου!!!
 
Πάω να ειδοποιήσω και με email!!! 

Φιλάκια σε όλες! Και θα κάνουμε σύντομα κι άλλο ανοιξιάτικο διαγωνισμό!! :) 



 

 

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Ελληνίδα μαμά vs Ολλανδέζες μαμάδες Νο1


Όποτε πηγαίνω με τη Νικολέτα να παίξει με άλλα παιδάκια (με Ολλανδάκια εννοώ!) πάντα επιστρέφω κάπως προβληματισμένη!
Είναι κάτι σαν εκπαιδευτική εκδρομή θα έλεγα!

Όπως φαντάζομαι οι περισσότερες από εσάς, έτσι κι εγώ είμαι μια Ελληνίδα μαμά κάπως υπερπροστατευτική...
Χωρίς -νομίζω-να κάνω υπερβολές (εδώ ο Δαμιανός θα γελάσει είμαι σίγουρη!!), όπως και να 'χει δεν αφήνω τη Νικόλ εντελώς μόνη της...... σε καμία περίπτωση!!!

Στην Ολλανδία, λοιπόν, οι μαμάδες είναι αρκετά διαφορετικές.
Δεν είναι φυσικά ότι δεν αγαπάνε τα παιδιά τους και δεν νοιάζονται, αλλά τα αφήνουν ΠΟΛΥ μόνα τους (ελεύθερα, ανεξάρτητα, αφημένα στην τύχη τους να το πω;;; δεν ξέρω ακόμα...).

Σήμερα το πρωί η Νικόλ έπαιζε στην είσοδο της πολυκατοικίας με κάποια γειτονάκια.
Είχαν βγάλει τα πατίνια και τα ποδηλατάκια τους και να σου να σκαρφαλώνουν τα ολλανδάκια, να θέλει φυσικά και η Νικολέτα να ανεβεί. Εγώ εννοείται από δίπλα, να τη βοηθάω και να την κρατάω μην πέσει.
Η μαμά-Ολλανδέζα τίποτα! Ατάραχη, καθόταν σε ένα σκαλοπάτι και τα κοίταζε. Τι κι αν το μικρό της (ένα μήνα μεγαλύτερο από μας) σκαρφάλωνε στη σέλα από το ποδήλατο του μεγάλου αδερφού, τι κι αν έπεσε πόσες φορές, τι κι αν γκρίνιαξε.... Ακίνητη η μαμά!
Εγώ όρθια να είμαι από πίσω και να νιώθω και λίγο περίεργα, σαν την τρελομαμά που δεν αφήνει το παιδί της να αναπνεύσει!
Όταν πηγαίνουμε στην παιδική χαρά δε, εκεί να δείτε!!!
Κάτι δίχρονα να ανεβαίνουν μόνα τους στις τσουλήθρες, να πέφτουν από εκείνα τα παιχνίδια με τα σκοινιά, να κλαίνε... και οι μαμάδες χαλαρές... Όχι ότι αν έπεφτε η Νικόλ θα έκανα τίποτα τρομερό, αλλά όσο να ναι θα σηκωνόμουν να πάω κοντά της! Εδώ δεν λειτουργούν έτσι.

Δεν ξέρω ίσως και το δικό μας στυλ να είναι πολύ υπερβολικό και δεν αφήνουμε τα παιδιά μας από νωρίς να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους, έστω κάποιες στιγμές, αλλά και αυτές οι Ολλανδέζες είναι το άλλο άκρο... Και ως γνωστόν τα άκρα ποτέ δεν είναι καλά...

Όποτε γυρνάω, λοιπόν, σπίτι μετά από μια τέτοιου τύπου "εκπαιδευτική" δραστηριότητα, είμαι πολύ αποφασισμένη ότι θα χαλαρώσω κι εγώ και θα αφήνω τη Νικολέτα λιγάκι πιο ελεύθερη... μέχρι την πρώτη φορά που θα χτυπήσει και τότε θα ξυπνήσει και πάλι το ελληνικό DNA μου...

Είμαι μια Ελληνίδα μαμά... όσα χιλιόμετρα μακριά κι αν βρίσκομαι...πως να το κάνουμε! :)

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Η μαμά στα ξένα δημιουργεί! Ή αλλιώς... ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ!!!


Όλα ξεκίνησαν όταν η νονά της Νικόλ μας πήρε δώρο κάτι όμορφα κοκκαλάκια!
Ήταν τόσο γλυκά στο κεφαλάκι της! (Τι; Εγώωω κουκουβάγια;; Άντε καλέ...)
Έτσι μου ήρθε η ιδέα να της φτιάξω μερικά και μόνη μου.
Τα χέρια μου γενικώς "πιάνουν'' όπως λένε, και αφού μου αρέσει και με χαλαρώνει απίστευτα να φτιάχνω κάτι με τα χέρια μου, αποφάσισα να βρω μερικά υλικά!

Ανακάλυψα στο διαδίκτιο μερικά υπέροχα διακοσμητικά (πεταλούδες, λουλουδάκια, χάντρες...)
 & τις πιο όμορφες κορδέλες ever!

Και στρώθηκα στη δουλειά. Έφτιαξα αρχικά για τη Νικόλ, την ανηψιά μου, την κόρη της κολλητής μου.
Και μετά μου ζήτησαν και κάποιες φίλες.
Και από την προηγούμενη εβδομάδα και κάποιες μαμάδες εδώ στο Άμστερνταμ μέσω ίντερνετ!

Μου αρέσει ΤΟΣΟ πολύ να φτιάχνω όμορφα πραγματάκια για τα μωρά μας!
Και μου αρέσει ακόμα περισσότερο που αρέσει και σε άλλες μαμάδες και μου τα ζητάνε :)
Μακάρι να έχω χρόνο να φτιάχνω όσα περισσότερα μπορώ και να στολίζουν γλυκά κεφαλάκια!
Ειδικά τώρα (πότε;) που πλησιάζει η άνοιξη και θα αρχίσουμε τα φορεματάκια και τις βόλτες, θα φαίνονται ακόμα πιο όμορφα!

Για πάρτε μια ιδέα...


Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω ένα διαγωνισμό και να χαρίσω μερικά χειροποίητα κοκκαλάκια σε ένα τυχερό κοριτσάκι :)

Για να πάρετε μέρος αφήστε ένα σχόλιο κάτω από αυτό το άρθρο 
ή κάτω από το αντίστοιχο post στο facebook. 

Συμμετοχές έως 21 Μαρτίου! Μέχρι την πρώτη μέρα της άνοιξης δηλαδή!


Ξέρω-ξέρω αγορομανούλες σας 'αδικώ' σε αυτό το διαγωνισμό...
Αλλά δε μπορεί όλο και κάποια ανηψιά, βαφτισιμιά, κόρη φίλης θα υπάρχει... δεν μπορεί!!!
Σας φιλώ πολύ!

Γίνετε φίλη της Μαμάς Στα Ξένα στο facebook ΕΔΩ

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Σύνδρομο Κατακράτησης Αναπνοής


Πριν λίγες μέρες τα είδα ΟΛΑ!
Θα σας πω γιατί... Στην αρχή σκέφτηκα να μην σας το γράψω, κυρίως για να μην τρομάξω κάποιες νεο-μανούλες, αλλά μετά είπα: Καλύτερα να ξέρουν! Μακάρι να ήξερα κι εγώ...

Υπάρχει ένα παιδικό σύνδρομο το λεγόμενο 'Σύνδρομο Κατακράτησης της Αναπνοής'.
Συμβαίνει σε παιδιά μεγαλύτερα των έξι μηνών και μέχρι περίπου πέντε χρονών.

Τι είναι αυτό; ΄Οταν ένα παιδί χτυπήσει, πονέσει ή θέλει κάτι πολύ και δεν το "πάρει" αρχίζει και κλαίει έντονα και σε κάποια στιγμή κόβεται η αναπνοή του. Κοκαλώνει, δεν αναπνέει για κάποια δευτερόλεπτα και μπορεί μέχρι και να λιποθυμήσει.
(Αυτό δεν συνέβη σε μας κι ευτυχώς γιατί θα λιποθυμούσα κι εγώ μάλλον από δίπλα).

Από ότι είπε και ο δικός μου παιδίατρος, αλλά και από ότι διάβασα στο ίντερνετ (στα περίπου 2.433 σαιτ που έψαξα...) δεν είναι επικίνδυνο. Θέλει απλά ψυχραιμία. (τώρα πέτυχες!)

Εγώ μόνο ψύχραιμη δεν ήμουν. Την πήρα αγκαλιά, άρχισα να τη χτυπάω στην πλάτη, μέχρι και ανάποδα τη γύρισα, με αποτέλεσμα προφανώς να την τρομάξω περισσότερο.
Όλοι λένε πως πρέπει να είσαι ήρεμος να πάρεις το παιδί αγκαλιά και να το φυσήξεις απαλά στο πρόσωπο για να συνέλθει & μετά να το ηρεμήσεις. Κι εκείνο σε λίγο θα αρχίσει να αναπνέει κανονικά.

Αφού συνήλθε, δεν μπορώ να σας περιγράψω το τρέμουλο των χεριών μου και των ποδιών μου...
Άσε για το τι σκεφτόμουν μετά... Όπως: "Λες να μην οξυγονώθηκε ο εγκέφαλος";
...κι άλλα τέτοια μαμαδίστικα - υπερβολικά!

Ευτυχώς όλα καλά!
Ελπίζω να μη σας φόβισα, ο σκοπός μου ήταν ακριβώς ο αντίθετος.


Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Το κορίτσι της διπλανής πόρτας!

Στο διπλανό διαμέρισμα μένει ένα νεαρό ζευγάρι.
Εκείνος είναι ένας επιτυχημένος, νέος Ολλανδός & εκείνη είναι ''απλά-η-γκόμενα-του-επιτυχημένου-ολλανδού''.
Τελευταία συναντιόμαστε όλως τυχαίως πολύ συχνά στο ασανσέρ.
Και κάθε φορά εκείνη με κοιτάει σαν να είμαι σπάνιο πουλί του δάσους!

Εκείνη εννοείται κάθε φορά είναι ντυμένη στην τρίχα, μαλλιά κομμωτήριο, νύχια, μακιγιάζ κτλ όλα στην εντέλεια λες και βγήκε από περιοδικό.

Εγώ από την άλλη, όταν συναντιόμαστε, είμαι μονίμως σε μια φάση όπου κουβαλάω μπουφάν, σκουφιά, κασκόλ, προσπαθώ να ντύσω τη Νικολέτα ενώ εκείνη φωνάζει γιατί θέλει να πατήσει το κουμπί από το ασανσέρ, μαζί με το καρότσι και όλα τα αξεσουάρ του, κουκούλες, κάλυμμα για τα πόδια, κουβερτούλα κτλ. Σωστό καραβάνι είμαστε με την κορούλα μου! Για να μην συζητήσω αν μας πετύχει στην επιστροφή μας προς το σπίτι, όπου εκεί όλο και κάτι ακόμα θα κουβαλάω. Σακούλες σούπερ μάρκετ, πακέτα πάμπερς κτλ κτλ.

Στην αρχή με έκανε να νιώθω λίγο περίεργα το ύφος της. Να συνειδητοποιήσω πόσο ατημέλητη είμαι τον τελευταίο καιρό. Όμως μετά θυμήθηκα πόσο διαφορετική ήμουν κι εγώ στην αντίστοιχη φάση της ζωής μου. Και ξέρετε κάτι; ..τελικά δε με νοιάζει καθόλου! Γιατί τώρα βγαίνω έξω παρέα με το μικρό μου ζουζούνι, και μπορεί να μην νιώθω τόσο όμορφη όσο παλιότερα, αλλά σίγουρα πολύ-πολύ πιο γεμάτη μέσα μου!

Και στην τελική, θα τα πούμε με την ματμαζέλ σε λίγα χρόνια, όταν εγώ θα έχω ξεπαιδιάσει και θα κυκλοφορώ σαν λίγο πιο νορμάλ άνθρωπος, χωρίς να σέρνω μαζί μου κάθε φορά την Άρτα με τα Γιάννενα, κι εκείνη θα σπρώχνει καρότσια, τσαντάκια και ένα μωρό θα κρέμεται από την -λερωμένη με sudocream- Αρμάνι φούστα της! Να τη δω τότε τι μανικιούρ θα έχει ;)


Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Είναι μερικές φορές...


Είναι κάποιες μέρες που απλά περιμένεις να περάσουν...
Που δεν νιώθεις καλά, χωρίς ιδιαίτερο λόγο ή κάποιο άσχημο γεγονός.
Απλά θέλεις να ηρεμήσεις, να μη σκέφτεσαι, να κοιμηθείς πολύ, να μην κάνεις τίποτα.
Να ξαπλώσεις στον καναπέ και να βλέπεις παθητικά τηλεόραση, χωρίς ουσιαστικά να παρακολουθείς.

Όταν όμως είσαι μαμά, αυτές οι μέρες δεν μπορούν να περάσουν έτσι εύκολα.
Η πολυτέλεια του ¨κλείνομαι στο καβούκι μου¨ φυσικά και ΔΕΝ υπάρχει!
Όπως κι αν νιώθεις πρέπει να μαγειρέψεις, να συμμαζέψεις, να αλλάξεις πάνες, να παίξεις, να χαμογελάσεις, να ¨δώσεις¨ γενικά, ακόμα κι αν νιώθεις πως δεν έχεις και πολλά αποθέματα...

Ίσως από τη μία να είναι και καλό, γιατί δεν μπορείς να νταουνιαστείς για πολύ... σε παίρνει η μπάλα της καθημερινότητας, του παιδιού και ξανάρχεσαι στα ίσια σου.
Από την άλλη όμως...

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Επιστροφή στο μέλλον!


Από τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης μου κρατούσα ημερολόγιο.
Έγραφα στη Νικολέτα, περιγράφοντας τη νέα μου πραγματικότητα, τις αλλαγές στο σώμα μου, πότε την 'ένιωσα' για πρώτη φορά, πότε φοβήθηκα ότι κάτι συμβαίνει, και χίλιες άλλες λεπτομέρειες, όπως το ότι δεν με άφηνε να κοιμηθώ από την αριστερή μου πλευρά!

Ακόμα και τώρα της γράφω.
Σημαντικές ημερομηνίες, όπως πότε περπάτησε ή πότε είπε την πρώτη της λέξη.
Σημειώνω τις λεξούλες που λέει (μαζί με την μετάφραση! πχ νενε=νερό, γαγαγάκι=γαϊδουράκι!!)
και ακόμα κολλάω φωτογραφίες της &αποκόμματα από μέρη που πηγαίνουμε.

Εκτός όμως από αυτό το κλασικό ημερολόγιο, που και που μου δημιουργείται η διάθεση να της γράψω την άποψη μου για κάτι πιο συγκεκριμένο, όπως τη φιλία, τις σχέσεις, τις προσωπικές μας επιλογές, και ότι άλλο νιώθω πως θέλω να της μεταδώσω. Αυτό το ξεκίνησα κάποια στιγμή όταν συνειδητοποίησα ότι η Νικολέτα δεν θα με "γνωρίσει" νέα. Όταν θα είναι πια σε ηλικία που θα μπορούμε να μιλάμε για αξίες, ιδέες, ιδανικά τότε μάλλον εγώ θα φοράω γυαλιά πρεσβυωπίας...
Και θέλω να μάθει το παιδί μου πως σκέφτομαι. Θέλω όμως να μάθει και πως σκέφτομαι τώρα, που οι ιδέες μου είναι φρέσκες και γεμάτες νιάτα. Έτσι της γράφω. Και κάθε γράμμα το βάζω σε ένα φάκελο.

Σήμερα είχα μια καινούργια ιδέα (άμα έχει αϋπνίες ο άνθρωπος...).
Να της γράψω ένα γράμμα και να της περιγράφω τη ζωή μου σήμερα. Αυτή τη συγκεκριμένη μέρα. Και θα το κλείσω σε ένα φάκελο που απέξω θα γράφει το εξής:

''Να διαβαστεί στις 7 Δεκεμβρίου 2045''

Όχι δεν τρελάθηκα (ακόμα τουλάχιστον!)
Η ημερομηνία δεν είναι τυχαία, είναι η μέρα που η Νικολέτα θα είναι ηλικιακά όσο ακριβώς είμαι εγώ σήμερα.
34 χρονών & 76 ημερών!
Ωραία ιδέα δεν είναι;
Και σκέφτηκα να το καθιερώσω κάθε μέρα στα γενέθλιά μου, με σκοπό να ανοίγει τον κάθε φάκελο στην αντίστοιχη ηλικία τη μέρα των γενεθλίων της. Δε θα είναι ένα ξεχωριστό δώρο;
Έτσι νομίζω!

Σας φιλώ όλες! Να είστε χαρούμενες και να ζουλάτε τα μωρά σας! :)

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

ΚΕΙΚ ΒΑΝΙΛΙΑ!



Το κέικ βανίλια, είναι με διαφορά το πιο πολυδιαβασμένο μου ποστ. Παρόλα αυτά, ο τρόπος που μαγειρεύω πλέον, έχει αλλάξει κατά πολύ σε σχέση με το 2013.
Κι έτσι εδώ και καιρό με "τρώει" να "διορθώσω" τη συνταγή, και να σας την έχω εδώ γραμμένη, έτσι όπως την τρώμε πλέον κι εμείς. Λίγο διαφορετική, και λίγο πιο υγιεινή. (Καλά όχι κι εντελώς υγιεινή... κέικ είναι άλλωστε!)


Τα υλικά που θα χρειαστείτε είναι:

  • 400 γρ. αλεύρι (200 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις & 200 γρ. ολικής άλεσης) 
  • 4 αυγά
  • 200 γρ. βούτυρο (σε θερμοκρασία δωματίου)
  • 300 γρ. ζάχαρη καστανή
  • 1 βανίλια
  • 200 γρ. γάλα φρέσκο
  • 2 κουταλάκια του γλυκού backing powder
  • μια πρέζα αλάτι
  •  ζάχαρη άχνη για την διακόσμηση

Και τώρα στην πράξη...


Χωρίζουμε τα ασπράδια από τους κρόκους και τα χτυπάμε σε σφιχτή μαρέγκα.

Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι, το αλάτι και το backing powder.

Στο μπολ του μίξερ, χτυπάμε την ζάχαρη με το βούτυρο, την βανίλια και τους κρόκους πολύ καλά μέχρι να γίνει το μείγμα πολύ αφράτο.

Προσθέτουμε σταδιακά το αλεύρι και το γάλα μέχρι να ενσωματωθούν τέλεια και στην συνέχεια, προσθέτουμε και την μαρέγκα κι ανακατεύουμε στην χαμηλή ταχύτητα μέχρι να ανακατευτεί και εκείνη καλά με τα υπόλοιπα.

Βάζουμε το μείγμα σε αλευρο-βουτυρωμένη φόρμα και το ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στο κάτω ράφι, στους 170 βαθμούς (αέρα & κάτω αντίσταση) μέχρι να ψηθεί τόσο ώστε όταν βυθίζουμε μέσα του μια οδοντογλυφίδα να βγαίνει στεγνή, περίπου 40-45 λεπτά,  ανάλογα φυσικά με τον φούρνο.

Καλή σας όρεξη! 💫


Την αρχική συνταγή θα τη βρείτε στο blog Μέρες και Νύχτες στην Πόλη του Ποτέ-Ποτέ

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

3η μέρα & τα 'χω παίξει!!


Το να είσαι μακριά από όλους τους δικούς σου σίγουρα είναι κάτι που σου φέρνει συχνά νοσταλγία στο νου...
Κάποιες φορές όμως το πρακτικό του θέματος ξεπερνάει τη νοσταλγία κατά πολύ!
Τι εννοώ;
Πρώτη φορά από τότε που έχω μωρό και είμαστε εδώ στα ξένα μόνο οι τρεις μας, αρρώστησε η Νικολέτα & εγώ μαζί...
Δε σας λέω τίποτα!
Ο Δαμιανός μια στο εξωτερικό, μια στη δουλειά, κι εγώ εδώ μόνη με τη μικρή να σέρνομαι και να προσπαθώ να την περιποιηθώ παρότι δεν νιώθω καλά.
Προτεραιότητα εννοείται είναι εκείνη. Αλλά είναι τόσο δύσκολο.
Είναι εκείνο το αίσθημα που θέλεις να κουκουλωθείς και να κοιμάσαι ή να βλέπεις τηλεόραση και να πίνεις μόνο ζεστό τσάι. Αντί για αυτό όμως πρέπει να τρέχω όοοολη μέρα και να σηκώνομαι τη νύχτα κάθε 1-2 ώρες να βλέπω αν έχει πυρετό, να την αλλάζω που ίδρωσε, να την ησυχάζω, να ρουφάω μυξούλες κι όλα αυτά έτοιμη να καταρρεύσω εγώ η ίδια...

Όσες μένετε μόνες εκεί που είστε χωρίς ίχνος συγγενή καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ!
Γιατί αν ήμουν στην Ελλάδα λίγο η μαμά μου, λίγο η αδερφή μου, θα το παλεύαμε όλες μαζί.
Αλλά τώρα; Τώρα αναγκαστικά το παλεύεις μόνη! Και κάνεις κουράγιο.
Εγώ προσωπικά αυτό κάνω εδώ και τρεις μέρες... και ο πυρετός καλά κρατεί... άντε να δούμε πόσο ακόμα! Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά, αλλά το σώμα δεν ακολουθεί το πνεύμα...
Εύχομαι όσες είστε μοναχούλες εκεί που ζείτε -όπως εγώ- να αρρωσταίνετε εσείς και τα μωρά σας ΟΣΟ μα ΟΣΟ πιο σπάνια γίνεται... (αν γίνεται μάλιστα και ΠΟΤΕ!!!)

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Ταξιδεύοντας...



Το Σάββατο πρωί πετούσαμε για Ολλανδία.
Πάλι βαλίτσες, πάλι αποχωρισμοί στο αεροδρόμιο...
Φτάνουμε λοιπόν στην gate μας και περιμένουμε να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο.
Κι εκεί που κάθομαι λίγο στεναχωρημένη, προσπαθώντας να απασχολήσω τη Νικολέτα, νιώθω μια γνώριμη φιγούρα να με πλησιάζει.
Σηκώνω τα μάτια μου και βλέπω μια φίλη μου από τα παλιά.
Μια πολύ καλή μου φίλη που είχαμε χαθεί από χρόνια...
Να έρχεται προς τα εμάς πιάνοντας κι εκείνη ένα κοριτσάκι από το χέρι. Χάρηκα τόσο πολύ που την ξαναείδα.
Δεν ξέρω πως λειτουργεί η καρδιά & το μυαλό, αλλά μια παιδική φιλία 'αναβιώνει' αμέσως,
έστω και μετά από χρόνια.
Καθίσαμε μαζί στο αεροπλάνο, εμείς και τα κορίτσια μας.
Είναι κι εκείνη βλέπετε 'μια μαμά στα ξένα'.
Κι εκεί που τα λέγαμε, ξαφνικά ένιωσα σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Σαν να ήταν μόλις χθες η τελευταία φορά που γελούσαμε μαζί.
Σαν να μπορώ να της πω τα πάντα.
Χάρηκα που ξαναβρεθήκαμε & χάρηκα ακόμα περισσότερο που θα βρεθούμε και πάλι.

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Η Νικόλ, ο Πότ & Εγώ!


Ο Πότ είναι ένα καφέ -αντικειμενικά άσχημο- αρκουδάκι.
Τον απέκτησα όταν ήμουν πέντε χρονών.
Μου τον έφερε ο μπαμπάς μου από κάποιο επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό.
Παρόλο που δεν είναι από εκείνα τα μαλακά λούτρινα & χουχουλιάρικα αρκουδάκια, αμέσως κόλλησα μαζί του και τον είχα πάντα στο κρεβάτι μου, ακόμα κι όταν μεγάλωσα.

Ο Πότ ήταν πάντα δίπλα μου σε όλα!
Σε κλάματα, έρωτες, απογοητεύσεις, άγχη...
Δεν ξέρω πόσες φορές τον έχουν βρέξει τα δάκρυα μου & πόσες αγκαλιές του έχω κάνει.

Ο Πότ έμεινε πίσω στην Ελλάδα όταν έφυγα, πάνω σε ένα ράφι.
Εχθές το βράδυ η Νικολέτα ξαφνικά τον είδε, τον έδειξε με το χεράκι της και μου είπε :
''Ακν''! (Ακν = αρκουδάκι).
Τον κατέβασα από το ράφι και της τον έδωσα, κι εκείνη αμέσως τον πήρε σφιχτά στην αγκαλιά της κι άρχισε να τρίβει τα μουτράκια της στα δικά του.
Τελικά κοιμήθηκαν μαζί...

Και ήταν τόσο περίεργο το συναίσθημα.
Όχι ακριβώς συγκίνηση. Ναι, και αυτό, αλλά και κάτι άλλο.
Τη χάζευα μέσα στο σκοτάδι, με τις μπουκλίτσες της, κουλουριασμένη αγκαλιά με το παιδικό μου αρκουδάκι, και ήταν σαν με μια μηχανή του χρόνου να έχεις πάει χρόνια πίσω και να βλέπεις εσένα...
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι εσύ εκείνο το μωρό, αλλά το παιδί σου, κι αναρωτιέσαι μέσα σου: "πως μεγάλωσα; πότε;"

Χαίρομαι που αγάπησε τον Πότ η κορούλα μου.
Είναι σαν μια συνέχεια στο χρόνο...
Και ίσως τελικά είναι γραφτό του να "μετακομίσει" στο Άμστερνταμ ;)

© mia mama sta xena. Made with love by The Dutch Lady Designs.