Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

3η μέρα & τα 'χω παίξει!!


Το να είσαι μακριά από όλους τους δικούς σου σίγουρα είναι κάτι που σου φέρνει συχνά νοσταλγία στο νου...
Κάποιες φορές όμως το πρακτικό του θέματος ξεπερνάει τη νοσταλγία κατά πολύ!
Τι εννοώ;
Πρώτη φορά από τότε που έχω μωρό και είμαστε εδώ στα ξένα μόνο οι τρεις μας, αρρώστησε η Νικολέτα & εγώ μαζί...
Δε σας λέω τίποτα!
Ο Δαμιανός μια στο εξωτερικό, μια στη δουλειά, κι εγώ εδώ μόνη με τη μικρή να σέρνομαι και να προσπαθώ να την περιποιηθώ παρότι δεν νιώθω καλά.
Προτεραιότητα εννοείται είναι εκείνη. Αλλά είναι τόσο δύσκολο.
Είναι εκείνο το αίσθημα που θέλεις να κουκουλωθείς και να κοιμάσαι ή να βλέπεις τηλεόραση και να πίνεις μόνο ζεστό τσάι. Αντί για αυτό όμως πρέπει να τρέχω όοοολη μέρα και να σηκώνομαι τη νύχτα κάθε 1-2 ώρες να βλέπω αν έχει πυρετό, να την αλλάζω που ίδρωσε, να την ησυχάζω, να ρουφάω μυξούλες κι όλα αυτά έτοιμη να καταρρεύσω εγώ η ίδια...

Όσες μένετε μόνες εκεί που είστε χωρίς ίχνος συγγενή καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ!
Γιατί αν ήμουν στην Ελλάδα λίγο η μαμά μου, λίγο η αδερφή μου, θα το παλεύαμε όλες μαζί.
Αλλά τώρα; Τώρα αναγκαστικά το παλεύεις μόνη! Και κάνεις κουράγιο.
Εγώ προσωπικά αυτό κάνω εδώ και τρεις μέρες... και ο πυρετός καλά κρατεί... άντε να δούμε πόσο ακόμα! Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά, αλλά το σώμα δεν ακολουθεί το πνεύμα...
Εύχομαι όσες είστε μοναχούλες εκεί που ζείτε -όπως εγώ- να αρρωσταίνετε εσείς και τα μωρά σας ΟΣΟ μα ΟΣΟ πιο σπάνια γίνεται... (αν γίνεται μάλιστα και ΠΟΤΕ!!!)

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Ταξιδεύοντας...



Το Σάββατο πρωί πετούσαμε για Ολλανδία.
Πάλι βαλίτσες, πάλι αποχωρισμοί στο αεροδρόμιο...
Φτάνουμε λοιπόν στην gate μας και περιμένουμε να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο.
Κι εκεί που κάθομαι λίγο στεναχωρημένη, προσπαθώντας να απασχολήσω τη Νικολέτα, νιώθω μια γνώριμη φιγούρα να με πλησιάζει.
Σηκώνω τα μάτια μου και βλέπω μια φίλη μου από τα παλιά.
Μια πολύ καλή μου φίλη που είχαμε χαθεί από χρόνια...
Να έρχεται προς τα εμάς πιάνοντας κι εκείνη ένα κοριτσάκι από το χέρι. Χάρηκα τόσο πολύ που την ξαναείδα.
Δεν ξέρω πως λειτουργεί η καρδιά & το μυαλό, αλλά μια παιδική φιλία 'αναβιώνει' αμέσως,
έστω και μετά από χρόνια.
Καθίσαμε μαζί στο αεροπλάνο, εμείς και τα κορίτσια μας.
Είναι κι εκείνη βλέπετε 'μια μαμά στα ξένα'.
Κι εκεί που τα λέγαμε, ξαφνικά ένιωσα σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Σαν να ήταν μόλις χθες η τελευταία φορά που γελούσαμε μαζί.
Σαν να μπορώ να της πω τα πάντα.
Χάρηκα που ξαναβρεθήκαμε & χάρηκα ακόμα περισσότερο που θα βρεθούμε και πάλι.

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Η Νικόλ, ο Πότ & Εγώ!


Ο Πότ είναι ένα καφέ -αντικειμενικά άσχημο- αρκουδάκι.
Τον απέκτησα όταν ήμουν πέντε χρονών.
Μου τον έφερε ο μπαμπάς μου από κάποιο επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό.
Παρόλο που δεν είναι από εκείνα τα μαλακά λούτρινα & χουχουλιάρικα αρκουδάκια, αμέσως κόλλησα μαζί του και τον είχα πάντα στο κρεβάτι μου, ακόμα κι όταν μεγάλωσα.

Ο Πότ ήταν πάντα δίπλα μου σε όλα!
Σε κλάματα, έρωτες, απογοητεύσεις, άγχη...
Δεν ξέρω πόσες φορές τον έχουν βρέξει τα δάκρυα μου & πόσες αγκαλιές του έχω κάνει.

Ο Πότ έμεινε πίσω στην Ελλάδα όταν έφυγα, πάνω σε ένα ράφι.
Εχθές το βράδυ η Νικολέτα ξαφνικά τον είδε, τον έδειξε με το χεράκι της και μου είπε :
''Ακν''! (Ακν = αρκουδάκι).
Τον κατέβασα από το ράφι και της τον έδωσα, κι εκείνη αμέσως τον πήρε σφιχτά στην αγκαλιά της κι άρχισε να τρίβει τα μουτράκια της στα δικά του.
Τελικά κοιμήθηκαν μαζί...

Και ήταν τόσο περίεργο το συναίσθημα.
Όχι ακριβώς συγκίνηση. Ναι, και αυτό, αλλά και κάτι άλλο.
Τη χάζευα μέσα στο σκοτάδι, με τις μπουκλίτσες της, κουλουριασμένη αγκαλιά με το παιδικό μου αρκουδάκι, και ήταν σαν με μια μηχανή του χρόνου να έχεις πάει χρόνια πίσω και να βλέπεις εσένα...
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι εσύ εκείνο το μωρό, αλλά το παιδί σου, κι αναρωτιέσαι μέσα σου: "πως μεγάλωσα; πότε;"

Χαίρομαι που αγάπησε τον Πότ η κορούλα μου.
Είναι σαν μια συνέχεια στο χρόνο...
Και ίσως τελικά είναι γραφτό του να "μετακομίσει" στο Άμστερνταμ ;)

© mia mama sta xena. Made with love by The Dutch Lady Designs.