Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Εσείς κλαίτε μαζί με τα παιδιά σας;;

Μια από τις μεγαλύτερες αγάπες στη ζωή μου είναι το διάβασμα.
Και όπως σας έχω ξαναπεί με το που έμεινα έγκυος ένας καινούργιος αναγνωστικός κόσμος άνοιξε μπροστά μου...
Βιβλία σχετικά με τα παιδιά.

Από όοοολα αυτά έχω ξεχωρίσει μερικά τα οποία και ξεφυλλίζω συχνά.
Ένα από αυτά ασχολείται με τις μαθησιακές ικανότητες των παιδιών & έχει ένα κεφάλαιο το οποίο λέγεται "Κάτι άσχημο συμβαίνει". Ομολογώ ότι σε κανένα άλλο βιβλίο δεν συνάντησα κάτι ανάλογο. Εκεί λοιπόν μας μιλάει για το πως μπορούμε να μάθουμε στο παιδί μας να αντιμετωπίζει τους φόβους του.
Όταν το πρωτοδιάβασα σκέφτηκα ότι οι περισσότεροι γονείς κάνουμε ένα λάθος.
Προσπαθούμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας από τα "δύσκολα". Πόσες φορές θυμάμαι τους γονείς μου να μη μας λένε πράγματα όταν ήμασταν μικρές για να μη μας στεναχωρήσουν. Και σχεδόν ποτέ δεν μοιράζονταν μαζί μας τις δυσκολίες και τις στενοχώριες τους. 
(Θυμάμαι μόνο μια φορά τη μαμά μου να κλαίει πολύ κι αυτό όταν πέθανε ο παππούς μου.)
Κι όμως πιστεύω ότι όπως μαθαίνουμε στο παιδί μας να περπατάει, να μιλάει, να χαίρεται, να χορεύει, να γελάει, έτσι πρέπει να του μάθουμε και να κλαίει, να λυπάται, να θρηνεί.
Εγώ προσωπικά θέλω να δείξω στη Νικολέτα (όσο μπορώ) πως να διαχειρίζεται τις λύπες στη ζωή της.

Θα σας γράψω ένα πολύ μικρό απόσπασμα του βιβλίου:

Καθίστε πλάι πλάι με το παιδί, αγκαλιασμένοι.
Συμμεριστείτε ο ένας τις ευχές του άλλου.
Σκεφτείτε πως θα ήταν τα πράγματα αν...
...Αν ο μπαμπάς ξαναγύριζε σπίτι.
...Αν ο παππούς δεν ήταν άρρωστος.
...Αν το χάμστερ δεν είχε πεθάνει.

Θεωρώ ότι δεν είναι κακό να κλαίμε μπροστά στα παιδιά μας (πάντα με μέτρο). Δεν είναι κακό να ξέρουν ότι και η μαμά και μπαμπάς στεναχωριούνται καμιά φορά και είναι λυπημένοι, γιατί είναι άνθρωποι κι όχι μηχανές. Δεν είναι κακό να τους μιλάμε για κάποια από τα προβλήματά μας και να συζητάμε μαζί τους. Προσωπικά δε θέλω η κόρη μου να μεγαλώσει αποστειρωμένη σε μια φούσκα. Θέλω να μάθει ότι στη ζωή μας συμβαίνουν και ευχάριστα αλλά και δυσάρεστα. Και να είναι προετοιμασμένη. Όσο περισσότερο γίνεται...



*Πηγή: "Η μάθηση από τα πρώτα βήματα", Ντόροθυ Άϊνον, εκδόσεις Πατάκη.


Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Που είναι ο χούμος;;

φωτο: www.athinorama.gr

Ένα από τα φαγητά που ανακάλυψα εδώ στην Ολλανδία και πλέον τρελαίνομαι είναι το χούμους.
Μπορείς να το φας συνοδευτικά με αραβικές πίτες, ή σαν ντιπ, ή απλά με το κουτάλι όπως το τρώω εγώ! Μια από τις (πολλές) φορές που έτρωγα χούμους με ψωμί, η Νικόλ με πλησίασε και μου ζήτησε να δοκιμάσει. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα της αρέσει, αλλά παρόλα αυτά της έδωσα γιατί θέλω να δοκιμάζει καινούργιες γεύσεις.
Η Νικόλ λοιπόν, αφού έγλειψε το κουταλάκι, το σκέφτηκε μερικά δευτερόλεπτα και μετά ζήτησε κι άλλο. Να μην τα πολυλογώ εκείνη τη μέρα έφαγε σχεδόν όλο το κουπάκι! Στο τέλος το εξαφάνισα γιατί φοβόμουν μην την πονέσει η κοιλιά της, κι εκείνη ερχόταν συνέχεια από πίσω μου και με ρωτούσε: "Που είναι ο χούμος";;

Έτσι αποφάσισα να μην αγοράζω πλέον από το σούπερ μάρκετ (λόγω συντηρητικών) και να φτιάχνω homemade όσο πιο συχνά μπορώ. Είναι πανεύκολο & είναι ένας πολύ έξυπνος τρόπος να τρώει το παιδί μας ρεβύθια!

ΥΛΙΚΑ
- 250 γρ ρεβύθια
- ζωμό από τα ρεβύθια
- 2-3 κ.σ. ταχίνι
- χυμό λεμόνι (από 1-2 λεμόνια)
- 1 σκελίδα σκόρδο
- 2 κ.σ. ελαιόλαδο
- αλάτι

ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ...
Βάζουμε το προηγούμενο βράδυ τα ρεβύθια σε μπωλ με νερό που να τα σκεπάζει και τα μουλιάζουμε.
Την επόμενη τα ξεπλένουμε και τα βάζουμε να βράσουν σε αλατισμένο νερό.
Αφού βράσουν τα στραγγίζουμε, κρατώντας στην άκρη λίγο από τον ζωμό.
Μόλις κρυώσουν λίγο τα βάζουμε στο μπλέντερ μαζί με τα υπόλοιπα υλικά.
Η ποσότητα του λεμονιού (όπως και το αλάτι) θεωρώ ότι είναι θέμα γεύσης οπότε καλύτερα να βάλετε λίγο στην αρχή και να το προσθέσετε σταδιακά.
Το ίδιο κάνουμε και με το ζωμό, προσθέτουμε λίγο στο μείγμα και το χτυπάμε μέχρι να γίνει μια παχύρρευστη κρέμα. Αν χρειάζεται προσθέτουμε κι άλλο ζωμό, μέχρι να έχει την υφή που προτιμάμε.

Εάν δεν το έχετε δοκιμάσει ποτέ, σαν το προτείνω ανεπιφύλακτα!!! :)

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Πόσο εύκολο είναι να είσαι μαμά τελικά;

Όταν κατεβαίνω στην Ελλάδα -εκτός από τους δικούς μου εννοείται- προτεραιότητα έχουν οι φίλοι.
Πρώτα οι κολλητοί φίλοι και στη συνέχεια οι υπόλοιποι.
Λόγω της Νικολέτας βέβαια τα τελευταία δύο χρόνια η αλήθεια είναι ότι έχω χάσει πολλά επεισόδια από ανθρώπους που αγαπώ και ακόμα νιώθω κοντά μου, κι ας μας χωρίζουν πια τόσα χιλιόμετρα.
Κάνω όμως ότι μπορώ. Κι όσο θα μεγαλώνει το κορίτσι μου, τόσο ο ελεύθερος χρόνος θα αυξάνεται για να "ξαναβρώ" τους φίλους μου στην Ελλάδα...

Το καλοκαίρι δυστυχώς δεν κατάφερα να δω και πολλούς, γιατί όλοι είμασταν από δω κι από κει.
Παρόλα αυτά ήπια μερικούς υπέροχους καφέδες με φίλες.
Ειδικά με μία φίλη που είχαμε καιρό να τα πούμε. Αλλά όποτε βρισκόμαστε αυτός ο ένας καφές το χρόνο είναι πάντα τόσο ουσιαστικός! Μιλάμε για τα πάντα, για ότι σημαντικό έγινε τον τελευταίο καιρό στις ζωές μας. Κι έτσι είναι σαν να βλέπεις πολλά επεισόδια μαζεμένα... Και ξέρεις και πάλι τι γίνεται στη ζωή του άλλου. Και νιώθεις μια ηρεμία, ότι δεν την "έχασες" τη φίλη σου. Ότι μπορεί να έφυγες από την Ελλάδα, αλλά οι ρίζες είναι ακόμα εκεί, οι σταθερές σου- που σε κρατάνε σε ισορροπία...

Σε αυτόν τον καφέ λοιπόν έπεσε στο τραπέζι το θέμα "παιδί", καθότι η φιλενάδα μου σκέφτεται να κάνει το επόμενο βήμα! (Με το καλό!!)

Η ερώτηση ήταν απλή: Είναι δύσκολο να έχεις παιδί; 

Η απάντηση που έδωσα όμως δεν ήταν ένα απλό ΝΑΙ ή ΟΧΙ!!
Είναι λίιιιγο πιο πολύπλοκη η άποψή μου...


Διαβάστε, λοιπόν, κυρίες μου (ειδικά όσες ΘΑ γίνεται μανούλες και δεν είστε ήδη!)

1. Εξαρτάται τι παιδί έχεις.
Όλες λατρεύουμε τα παιδάκια μας, αλλά ξέρουμε καλά αν το παιδί μας είναι αγγελάκι ή διαβολάκι.
Δηλαδή υπάρχουν κάποια πολύ "εύκολα" στο μεγάλωμα παιδιά. Τρώνε εύκολα, κοιμούνται εύκολα, παίζουν στο πάρκο, κάθονται χωρίς αντιρρήσεις με τη γιαγιά κτλ.
Ακούς συχνά μαμάδες να σου λένε χαρακτηριστικά "είναι σαν να μην έχω παιδί στο σπίτι" (ζηλεύωωω....)
Υπάρχουν και κάποια άλλα παιδάκια (γερά να είναι!) που σε δυσκολεύουν περισσότερο.
Δεν τρώνε εύκολα, ξυπνάνε συνέχεια τη νύχτα, γκρινιάζουν, χτυπάνε κτλ.

2. Εξαρτάται αν είσαι καλομαθημένη (/κακομαθημένη δηλαδή!)
Εγώ είμαι! Μεγάλωσα με πολλές ανέσεις, με μια μαμά που προλάβαινε τα πάντα. Δεν κουνούσα το μικρό μου δαχτυλάκι που λένε... Και είχα άπειρο δικό μου χρόνο. Οπότε τώρα μου έρχεται λίγο πιο βαρύ που πρέπει συνεχώς να καθαρίζω/ μαγειρεύω/ αλλάζω πάνες/ τρέχω στο σούπερ μαρκετ/ παίζω για ώρες τουβλάκια στο χαλί. Για να μην πω για τον πρώτο χρόνο που ξυπνάς επί μήνες μέσα στα άγρια χαράματα για να αλλάξεις κακάκια, να ταΐσεις, να παρηγορήσεις.
Αν είσαι μια γυναίκα που από μικρή είχες συνηθίσει αλλιώς, τότε εύγε γιατί θα σου έρθει λίγο ομαλότερα η μητρότητα από άποψη ενέργειας.

3. Εξαρτάται τι μαμά είσαι.
Δεν θέλω να κρίνω καμία και το δηλώνω από την αρχή!
Αλλά υπάρχουν πολλών ειδών μαμάδες. Οι μαμάδες που είναι υπερπροστατευτικές και που θέλουν να ασχοληθούν σε βάθος με τα παιδιά τους, οι μαμάδες που είναι στην κοσμάρα τους και απλά έχουν παιδιά, και πολλά πολλά ακόμα επίπεδα μαμάδων ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα.
Εγώ από τη φύση μου είμαι υπερπροστατευτική με τη Νικολέτα, αλλά εκτός από αυτό θέλω πολύ να ασχολούμαι μαζί της ουσιαστικά. Και να παίξω μαζί της, να της μάθω πράγματα, και να μαγειρέψω κάθε μέρα φρέσκο φαγητό και να είναι πάντα πεντακάθαρη... Και παρόλο που το γουστάρω όλο αυτό, και πάλι είναι δύσκολο. Γιατί πόσες ώρες να παίξεις πλειμομπιλ; Πόσες φορές να χορέψεις το ακαντού; Πόσες φορές να απαντήσεις με υπομονή στις ίδιες ερωτήσεις; Πόσες φορές να διαβάσεις την Κοκκινοσκουφίτσα; Πόσες φορές να φτιάξεις διαφορετικά φαγητά μπας και φάει επιτέλους;; Πόσα πλυντήρια να βάλεις τη βδομάδα;;;
Και που να δουλεύεις κιόλας....

Έτσι, λοιπόν, αγαπητή φίλη μπορείς συνδυαστικά να υπολογίσεις τον προσωπικό βαθμό δυσκολίας του να είσαι μαμά!!
Και μην ξεχνάς το πιο σημαντικό, όσο κι αν δυσκολευτείς.. δεν θα γύριζες ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ 'πίσω'!!!
Με το καλό γλυκιά μου :)


© mia mama sta xena. Made with love by The Dutch Lady Designs.