Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

Χειμωνιάτικη σούπα!

Όσο ζούσα στην Ελλάδα δεν ήμουν καθόλου φαν της σούπας.
Από τότε που ήρθα όμως εδώ στα βόρεια, όπου 6 μήνες το χρόνο έχει κρύο, εκτίμησα διαφορετικά τις ζεστές σουπίτσες!
Σήμερα θα σας παρουσιάσω μια αγαπημένη μου, την οποία και έφαγα χθες το βράδυ😋


ΥΛΙΚΑ
2 καρότα (κομμένα σε κυβάκια)
1 πράσο (κομμένο σε ροδέλες)
2 πατάτες (κομμένες σε κυβάκια)
1 λίτρο ζωμός λαχανικών
1 κ.σούπας γλυκιά μουστάρδα
ξύσμα από τζίντζερ
αλάτι & πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε τον ζωμό λαχανικών.
Μόλις αρχίσει να βράζει, ρίχνουμε μέσα τα καρότα, τις πατάτες και το πράσο.
Σιγοβράζουμε για 20 λεπτά περίπου, με κλειστό το καπάκι της κατσαρόλας.
Στη συνέχεια, και αφού κρυώσει λιγάκι η σούπα, την περνάμε από το μπλέντερ για να γίνει βελουτέ, προσθέτοντας τη μουστάρδα, το αλάτι & το πιπέρι.
Σερβίρουμε ρίχνοντας επάνω λίγο ξύσμα από τζίντζερ.

Καλή όρεξη! 💖

 photo sig1.png

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

Κρίση ταυτότητας

Προχθές, γυρνώντας από το σχολείο, περπατώντας κάτω από τη βροχή...

Νικόλ: Μαμά; Είμαι Ελληνίδα ή Ολλανδέζα;
Εγώ: Είσαι Ελληνίδα που ζει στην Ολλανδία.
Νικόλ: Κι εσύ;
Εγώ: Κι εγώ & ο μπαμπάς. Είμαστε Έλληνες που ζούμε στην Ολλανδία.
Νικόλ: Ναι, αλλά ο μπαμπάς είναι και λίγο Ολλανδικός (!)
Εγώ: Όχι, δεν είναι, απλά ζει εδώ πολλά χρόνια και μιλάει πάρα πολύ καλά ολλανδικά.

Λίγα μέτρα παρακάτω....

Νικόλ: Αλλά εγώ είμαι και λίγο Ολλανδέζα!
Μάλλον δεν την έπεισα! χεχε

Και συνεχίζει...
Νικόλ: Πάντως όταν θα μεγαλώσω θα μένω στην Ελλάδα.
Εγώ: Γιατί; Σου αρέσει περισσότερο εκεί;
Νικόλ: Ναι, γιατί έχει περισσότερη ζέστη. Ενώ εδώ όλο φοράμε μπουφάν. Το μόνο ωραίο είναι οι νερόλακκοι.
Και παίρνει φόρα και ..φλουυυπ μέσα σε ένα νερόλακκο, με τα καινούργια δερμάτινα μποτάκια...
Καταπληκτικά!!!  :)  :)  :)


 photo sig1.png

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Τα κορίτσια ξενυχτάνε!

γραμμένο τα ξημερώματα...


Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που η Νικόλ δεν ξυπνάει καθόλου τις νύχτες.
Μέχρι πέρσι σηκωνόταν αρκετά συχνά. Γιατί ήθελε νερό, γιατί ήθελε τσίσα, γιατί είδε κακό όνειρο, γιατί ξεσκεπάστηκε, γιατί τη φαγούριζε η κάλτσα της, γιατί βρήκαν νερό στον Άρη κ.ο.κ.
Φέτος λοιπόν κοιμάται σερί!
Όμως με τις νέες αφίξεις, όπως ήδη θα φαντάζεστε, ξυπνάμε και πάλι 150 φορές κάθε βράδυ.
Πλέον πάντως έχω συνηθίσει αυτά τα τρελά ωράρια και δεν νιώθω και πολύ κουρασμένη.
Πιο περίεργο νομίζω θα μου φανεί να μην με ξυπνήσει κανείς μέσα στη νύχτα!

Το παρακάτω τραγουδάκι αφιερωμένο εξαιρετικά στις κοριτσάρες μου & σε όλες τις μωρομανούλες εκεί έξω...


(Πραγματικά τώρα... τι ακριβώς σκέφτονταν οι κομμωτές το 1987 και μας κούρευαν έτσι;!;)

 
 photo sig1.png

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Εβδομάδα παιδικού βιβλίου στην Ολλανδία!

 
Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν η "Εβδομάδα παιδικού βιβλίου" στην Ολλανδία.
Το φετινό θέμα ήταν "Παππούς & Γιαγιά - Για πάντα νέοι".
Σε όλα τα σχολεία και τα βιβλιοπωλεία υπήρχαν αντίστοιχες εκδηλώσεις.

Στο δικό μας σχολείο η εβδομάδα ξεκίνησε ως εξής:
Φτάνοντας με την Νικόλ την περασμένη Δευτέρα στο σχολείο, στις 9 παρά περίπου, στο προαύλιο γινόταν χαμός! Με την καλή έννοια.
Ακουγόταν δυνατή χορευτική μουσική και όλες οι δασκάλες & οι δάσκαλοι - ανεξαρτήτου ηλικίας- περίμεναν τους μικρούς μαθητές τους χορεύοντας!
Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, τα παιδιά κάθε τάξης έλεγαν δικές τους ιστορίες για τη γιαγιά ή τον παππού τους και στη συνέχεια ζωγράφιζαν εικόνες για τις ιστορίες τους, και μέχρι το τέλος της βδομάδας -με τη βοήθεια εθελοντών γονιών- η κάθε τάξη είχε φτιάξει το δικό της βιβλιαράκι!
Μια από αυτές τις μέρες, οι παππούδες & γιαγιάδες των παιδιών ήταν ευπρόσδεκτοι στην τάξη για να περάσουν μαζί τους τη μέρα, παίζοντας παιχνίδια της εποχής τους μαζί τους.
Η Νικόλ ήταν ενθουσιασμένη που έπαιξε με τον παππού ενός φίλου της ένα παιχνίδι που σκέφτεσαι & μαντεύεις λέξεις.
Επίσης στο σχολείο υπάρχει μια μεγάλη βιβλιοθήκη. Εκεί πέρασαν αρκετές ώρες, ξεφυλλίζοντας διάφορα βιβλία, ακόμα και για μεγαλύτερα παιδιά και μιλώντας με τις δασκάλες γι' αυτά.
Ακόμα, λόγω του θέματος "πάντα νέος", στην κεντρική αίθουσα της εισόδου υπήρχαν αναρτημένες φωτογραφίες όλων των δασκάλων από τότε που ήταν μικροί, και έπρεπε το κάθε παιδί (μαζί με τη μαμά/μπαμπά του) να βρει ποιος είναι ο καθένας και να το καταγράψει στο χαρτί του. Στο τέλος της εβδομάδας όποιος είχε βρει τους περισσότερους σε κάθε τάξη έπαιρνε ένα μικρό βραβείο! (Εμείς χάσαμε.. μόνο δύο βρήκαμε!)
Και αυτή η όμορφη και ιδιαίτερη βδομάδα έκλεισε με μια μικρή συναυλία που έδωσε μια χορωδία ηλικιωμένων στο σχολείο μας. Όπου ήταν καλεσμένοι και οι γονείς. Για μισή ώρα περίπου 20 άτομα τραγουδούσαν στα παιδιά μας παλιά παιδικά τραγούδια, κρατώντας ο καθένας τους από μια φωτογραφία του από όταν ήταν νέος.

Και κάπως έτσι το παιδί σου αρχίζει να αγαπά τα βιβλία... μέσα από χορό, δραστηριότητες, παιχνίδι και γενικότερα μια χαρούμενη προσέγγιση του. Και του χρόνου! :)

*Επίσημο site

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Περί θηλασμού - part 2

Έχω ξαναγράψει παλιότερα για τον θηλασμό, αλλά να που ξαναγράφω.
Και το νόημα θα είναι πάλι το ίδιο.
Μην κρίνετε τις υπόλοιπες μαμάδες! Και μην τις πιέζετε.
Όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες, γιατί και όλα τα μωρά δεν είναι ίδια. Ούτε οι εκάστοτε συνθήκες.

Εγώ, λοιπόν, είμαι υπέρ του θηλασμού. Εφόσον η φύση μας προορίζει να ταίζουμε τα μικρά μας, άρα και με την κοινή λογική να το δεις, το μητρικό γάλα είναι η καλύτερη επιλογή για αυτά.
Για ένα μωρό, λοιπόν, το γάλα της μαμάς του είναι σημαντικό. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό για εκείνο είναι να είναι καλά η μαμά του. Με ότι αυτό συνεπάγεται.

Πριν πέντε χρόνια που είχα τη Νικόλ μωράκι κατάφερα και την θήλασα αποκλειστικά για 7 μήνες.
Και ήμουν πολύ χαρούμενη για αυτό. Με τη νέα μπεμπούλα όμως τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά.
Κατάφερα να τη θηλάσω μόνο 40 μέρες και απο κει και πέρα στη διατροφή της μπήκε και η φόρμουλα. Το μωρό μας ανήκει στην κατηγορία "snack babies" όπως μου είπε και η σύμβουλος θηλασμού που ήρθε να με βοηθήσει. Τρώνε πέντε-δέκα λεπτάκια από το στήθος και τα παίρνει ο ύπνος. Και στη συνέχεια ξυπνάνε σε μισή με μία ώρα να ξαναφάνε. Το αποτέλεσμα ήταν εγώ να περνάω όλη τη μέρα θηλάζοντας και αλλάζοντας πάνες. Η Νικόλ ήταν πλήρως παραγκωνισμένη, φαγητό δεν υπήρχε σχεδόν ποτέ στο σπίτι, η στοίβα με τα άπλυτα ως το ταβάνι...
Κι εγώ πτώμα από την κούραση και γεμάτη άγχος και τύψεις.
Μέχρι που αποφάσισα ότι όλο αυτό δεν λειτουργεί. Κι έτσι μετά από κουβέντα με τη σύμβουλο θηλσμού καταλήξαμε ότι για να λειτουργεί όλη η οικογένεια ήρεμα και σωστά θα πρέπει να συμπληρώνω τα γεύματα του μωρού με ξένο γάλα.
Από τότε όλα έγιναν πιο εύκολα. Κι άρχισα κι εγώ να απολαμβάνω το μωρό μου. Γιατί πριν με τόση πίεση, και συναισθηματική και χρονική, απλά προσπαθούσα να ''βγάλω'' τη μέρα.

Είμαι σούπερ οκ με την απόφασή μου, οπότε δεν με πτοεί κανείς.
Αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί πάρα πολύς κόσμος νομίζει ότι το θέμα τον αφορά...
Με έχουν ρωτήσει άπειρες φορές αν θηλάζω και γιατί σταμάτησα.
Ειδικά τις προάλλες με ρώτησε μια μαμά συμμαθητή της Νικόλ την ώρα που περιμέναμε τα παιδιά να σχολάσουν. Άσχετο εντελώς! Όταν της είπα ότι κυρίως τρώει φόρμουλα, με κοίταξε λυπημένη και με ρώτησε "But why??"
Ήθελα να της απαντήσω "because the cat has one ear, and you ate the other one", αλλά φαντάστηκα ότι ίσως χαθούμε στη μετάφραση κι έτσι απλά σταμάτησα τη συζήτηση.

Λοιπόν, για να μην το κουράζω και να μην σας κουράζω.
Ο θηλασμός είναι υπέροχος για όσο λειτουργεί καλά και για τη μαμά και για το μωρό.
Και για την υπόλοιπη οικογένεια.
Αλλά μην τρελαινόμαστε κιόλας.
Αφήστε τον κόσμο ελεύθερο να επιλέγει και κοιτάτε τον εαυτό σας και την οικογένειά σας.
Σας αγαπώ. Φιλάκιααααα!

* Πηγή φωτογραφίας
 photo sig1.png

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Χρόνια & Ζαμάνια!

Να 'μαι κι εγώ λοιπόν...
Μετά από κάτι μήνες!
Αφού δεν ξέχασα το password του blogo-σπιτιού μου... πάλι καλά!
Το 2016 ήταν αναμφίβολα μια περίεργη χρονιά για μένα. Και για την οικογένειά μου.
Ξεκίνησε με ένα υπέροχο νέο, συνεχίστηκε με μερικούς πολύ δύσκολους και ατέλειωτους μήνες.
Μέχρι τις 10/8, που εκεί πια εξιλεώθηκε για τα καλά για όσα μου είχε φέρει ως τότε, φέρνοντας μου ένα ακόμα μωρό!
Μια ακόμα κοριτσάρα! Ολόδικιά μου :)

Θέλω να ελπίζω ότι από δω και μπρος θα ξεκλέβω όσο χρόνο μπορώ για να γράφω.
Κάτι που μου έλειψε πολύ. Κι έχω τόσα να σας πω!
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω όσες από εσάς μου στείλατε μηνύματα αυτούς τους μήνες για να δείτε τι κάνω και γιατί "παράτησα" το blog μου. Με τις περισσότερες δεν γνωριζόμαστε καν, παρά μόνο μέσα από σχόλια και αναρτήσεις. Για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα τη δύναμη του ίντερνετ και πόσο όμορφη μπορεί να κάνει τη ζωή μας αν το χρησιμοποιούμε σωστά.

Και κάτι τελευταίο αλλά σημαντικό...
Ευχαριστώ όλους τους φίλους που με βοήθησαν τους πρώτους απίστευτα δύσκολους μήνες της εγκυμοσύνης μου. Τους γονείς μου & τις αδερφές μου, που έκαναν ότι μπορούσαν, παρά την απόσταση που μας χωρίζει. Την Νικολίνα μου για όλη την υπομονή της. Και φυσικά τον αγαπημένο μου, που για μια ακόμα φορά αποδείχτηκε ανώτερος των περιστάσεων. Ο καλύτερος σύντροφος ever! Η παρακάτω εικόνα αφιερωμένη...


Αγαπημένες μου, για την ώρα σας φιλώ σταυρωτά!
...Και τα λέμε σύντομα αυτή τη φορά :) Το υπόσχομαι!!

*Πηγή φωτογραφίας 1
*Πηγή φωτογραφίας 2
 photo sig1.png

Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

Περπατώντας για νερό!


Η 22η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Μέρα Νερού.
Με αφορμή αυτή τη μέρα, στις Αρχές Απριλίου κάθε χρόνο, διοργανώνεται μια δράση στα σχολεία εδώ στην Ολλανδία, η οποία λέγεται "Περπατώντας για νερό".

Η βασική ιδέα είναι πως τα παιδιά στην Ολλανδία, όπως και σε όλες τις προηγμένες χώρες, έχουν άμεση πρόσβαση σε καθαρό, πόσιμο νερό. Αρκεί να ανοίξουν μια βρύση στο σπίτι τους.
Αυτό δεν συμβαίνει όμως σε όλα τα μέρη της γης, και σε κάποια από αυτά, υπάρχουν παιδιά που περπατάνε χιλιόμετρα καθημερινά για να προμηθευτούν πόσιμο νερό.

Τα ολλανδικά σχολεία λοιπόν, τα οποία σας έχω πει πολλές φορές πόσο θαυμάζω, προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν τους μικρούς τους μαθητές σε σχέση με το νερό, την αξία του και τον σεβασμό που πρέπει να δείχνουμε σε αυτό το αγαθό.

Έτσι, τη μέρα της εν λόγω δράσης, τα παιδιά των δύο τελευταίων τάξεων του δημοτικού, περπατάνε 6 χιλιόμετρα, με 6 λίτρα νερό στην πλάτη τους. Για να μπορέσουν να καταλάβουν τι ακριβώς βιώνουν κάθε μέρα οι συνομήλικοί τους στην άλλη άκρη της γης. Και γιατί καλή η θεωρία και όσα διδάσκονται σε μια τάξη, όμως η πράξη έχει άλλη δυναμική.

Τα μικρότερα παιδάκια, σαν το δικό μου, που δεν έχουν ακόμα τη μυική δύναμη για μια τέτοια δραστηριότητα, περπατάνε στην αυλή του σχολείου, με πολύ ελαφρύτερο φυσικά φορτίο νερού στις πλάτες τους.

Μια τόσο απλή δράση, που χαρίζει ένα τόσο σημαντικό μάθημα!!

Πηγή φωτογραφίας
www.wandelenvoorwater.nl

 photo sig1.png

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Bend it like Beckham!

Η κορούλα μου έχει φτάσει αισίως τα 4,5 της χρόνια, κι όπως τα περισσότερα παιδάκια σε αυτή την ηλικία έχει αρχίσει διάφορες δραστηριότητες.
Το συγκεκριμένο παιδί βέβαια (dna είναι αυτό!) έχει άποψη και δεν πηγαίνει σε όποια δραστηριότητα επιλέγουμε εμείς. Αν δεν της αρέσει κάτι από την αρχή, κατεβάζει τη μουτσούνα της και λέει: "βαρετό"!
Φέτος, λοιπόν, η μόνη δραστηριότητα -πέρα από το σχολείο- είναι το ποδόσφαιρο που πηγαίνει για προπόνηση παρέα με τον μπαμπά της. Το ποδόσφαιρο στην Ολλανδία είναι δημοφιλές άθλημα και για τα κορίτσια, κάτι που δεν συμβαίνει στην Ελλάδα.
Έτσι κάθε φορά που κάποια φίλη κτλ από την πατρίδα με ρωτάει αν έχει κάποιο χόμπυ η Νικόλ κι εγώ απαντάω "το ποδόσφαιρο" με κοιτάνε λίγο κάπως!

Μάλιστα μια φίλη με προέτρεψε να την σταματήσω σιγά-σιγά μη μου γίνει "από τις άλλες"...
Καταρχίν να δηλώσω πως δε με απασχολεί καθόλου αν η κόρη μου θα γίνει από εκείνες ή τις άλλες.
Το μόνο που με απασχολεί είναι να είναι γερή & ευτυχισμένη.
Και αν την κάνει ευτυχισμένη σε αυτή τη φάση της ζωής της το ποδόσφαιρο, εγώ είμαι με τα χίλια μαζί της. Κι αν θα συνεχίσει να το γουστάρει καθώς μεγαλώνει, εγώ θα είμαι πάντα στις κερκίδες να την καμαρώνω.
Θεωρώ ότι το χρεός ενός γονιού είναι να δώσει στο παιδί του διαφορετικά ερεθίσματα.
Κι από κει και πέρα να το αφήσει να επιλέξει.
Την πήγα και σε μπαλέτο, αλλά όπως είπα και πάνω της φάνηκε βαρετό. Το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό. Και το δικό μας είναι λίγο τρελιάρικο! Θέλει να τρέχει, να παίζει με μπάλες, να εκτονώνεται. Δεν είναι σε καμία περίπτωση από εκείνα τα χαριτωμένα κοριτσάκια με τις φουστίτσες που θέλουν να γίνουν μπαλαρίνες. Και αν ήταν εννοείται πως και πάλι κανένα πρόβλημα!
Αλλά δεν πρόκειται να ζορίσω το παιδί μου να είναι οτιδήποτε δε θέλει.
Θέλω να χαίρεται και να γελάει!

Είμαι ένας άνθρωπος που στα 16 του χρόνια έπρεπε να σταματήσει κάτι που αγαπούσε πολύ, τον στίβο, για να έχει χρόνο να διαβάσει για τις πανελλήνιες. Όπου τελικά διάβασε σαν τρελή για δύο χρόνια, για να περάσει σε μια σχολή που δεν της άρεζε καθόλου και στη συνέχεια να κάνει μια δουλειά που επίσης δεν της άρεζε καθόλου. Μεγάλη επιτυχία!!
Εγώ, λοιπόν, αυτό δεν πρόκειται να το κάνω στη δική μου κόρη απλά ΠΟΤΕ!

"Ας τη στείλετε τουλάχιστον για μπάσκετ, που είναι πιο γυναικείο" μου είπε άλλη φίλη.
Και ρωτώ εγώ, γιατί το μπάσκετ είναι πιο γυναικείο; Στο ένα παίζεις με μια μπάλα με τα χέρια, και στο άλλο με τα πόδια... πόσο τρελή διαφορά είναι αυτή δηλαδή;;
Μήπως πρέπει να αρχίσουμε επιτέλους να σκεφτόμαστε outside the box?
Η΄ακόμα καλύτερα να πετάξουμε μακριά αυτό το κουτί -μια για πάντα- και να νιώσουμε ελεύθεροι;


*Πηγή φωτογραφίας

 photo sig1.png
© mia mama sta xena. Made with love by The Dutch Lady Designs.